Χθες, στη διαδρομή προς τη δουλειά, άκουσα στο ραδιόφωνο ότι η Dionne Warwick ακύρωσε την τελευταία στιγμή τη συναυλία της στο μέγαρο Μουσικής...
Ως εκεί, η είδηση δεν μου προκάλεσε καμία έκπληξη... Από ακυρώσεις συναυλιών στην Ελλάδα, άλλο τίποτα. Περισσότεροι είναι αυτοί που ακυρώνουν από αυτούς που τραγουδούν τελικά!
Έριξα, λοιπόν, ένα ξεγυρισμένο χασμουρητό, καθώς είχα μία τεράστια σκασίλα για το αν θα ερχόταν μία υπερήλικη αοιδός του περασμένου αιώνα για την αρπαχτή της εις τας Αθήνας ή όχι... Περισσότερο με απασχολούσε ότι η οδηγός του αυτοκινήτου δεν άφηνε λακούβα για λακούβα και κόντευα να καταπιώ τους φρονιμίτες μου από το ταρακούνημα...

Η εκφωνήτρια, όμως, συνέχισε τη συγκλονιστική είδηση, αναφέροντας και τους λόγους της ακύρωσης αυτής, η οποία μάλιστα έγινε την τελευταία στιγμή, μια μέρα πριν τη συναυλία... μέσω e-mail!! (Πάλι καλά που δεν περίμενε να πάει πρώτα ο κόσμος στο Μέγαρο Μουσικής και να στείλει στους υπεύθυνους MMS: "Τζα! Μαντέψτε ποια δεν θα έρθει!")
Ο μάνατζερ της αοιδού, λοιπόν, μας ενημέρωσε ότι η κυρία Warwick αποφάσισε να μην πραγματοποιήσει τη συναυλία, καθώς έμαθε για την πρόσφατη οικονομική κρίση που μας χτύπησε (άτιμοι Γερμανοί, ούτε συναυλία δεν θα σταυρώσουμε εξ'αιτίας σας) και των απεργιακών κινητοποιήσεων και... άκουσον, άκουσον!... φοβήθηκε ότι "λόγω των απεργιών και της δύσκολης κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα, η χώρα μας θα έβαζε σε κίνδυνο τη ζωή της και τη ζωή των συνεργατών της!!!"

Αφού κοιταχτήκαμε με την οδηγό με ένα βλέμμα γεμάτο απορία, συμπόνοια και κατάπληξη, αρχίσαμε να σχολιάζουμε γελώντας ότι η καημένη η τραγουδίστρια θα ήθελε να πάει στο Μέγαρο με το λεωφορείο για τη συναυλία της και θα την εμπόδιζε η απεργία!

Πραγματικά έχω αρχίσει να απορώ με τη βλακεία ορισμένων ανθρώπων...
Και, φυσικά, να τα παίρνω στο κρανίο με την ξεφτίλα των ξένων Μέσων Ενημέρωσης, που για μία ακόμα φορά παίζουν το παιχνίδι της υπερβολής και του εντυπωσιασμού και παρουσιάζουν την Ελλάδα σαν τον Πλανήτη των Πιθήκων... Ακριβώς το ίδιο έκαναν και στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, όπου φαγώθηκαν να μας περιγράφουν σαν χώρα μανιακών δολοφόνων, όπου ο ένας στους τρεις κυκλοφορεί ζωσμένος με δυναμίτη... Και, φυσικά, όταν τα τρομολαγνικά τους σενάρια δεν επιβεβαιώθηκαν και οι Αγώνες έληξαν χωρίς αεροπλάνα να πέφτουν στην Ακρόπολη και εκατόμβες θυμάτων στο ΟΑΚΑ, έτρεξαν μετά σαν ζώα να ζητήσουν συγγνώμη για τη βλακεία που τους έδερνε...
Η ζημιά, φυσικά, είχε γίνει, όπως γίνεται και τώρα!

Φυσικά και αντιμετωπίζουμε κρίση, κυρία Warwick μου. Η μισή υφήλιος αντιμετωπίζει κρίση. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα σας περίμεναν ορδές κουκουλοφόρων στο αεροδρόμιο για να σας απαγάγουν και να ζητήσουν λύτρα από το Αρχαιολογικό Μουσείο της γενέτειράς σας...
Φυσικά και γίνονται απεργίες, όπως γίνονται απεργίες σε όλο τον κόσμο ανά διαστήματα. Δεν σας ανάγκασε κανένας να έρθετε παρέα με την ορχήστρα σας στις απεργιακές κινητοποιήσεις και να τραγουδήσετε το "Promises, promises" έξω από τη Βουλή! Και αν ακόμη γίνονται επεισόδια στις διαδηλώσεις, αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε η μόνη χώρα στον πλανήτη όπου πέσανε πέτρες και δακρυγόνα!

Δεν ξέρω αν εκεί στη Βραζιλία που μένετε τα πράγματα είναι ρόδινα, οι πολίτες φιλιούνται σταυρωτά στους δρόμους και κάθε πρωί βρέχει ροδοπέταλα και κόκκινες καρδούλες, εδώ πάντως τα πράγματα είναι λίγο πιο προσγειωμένα, όπως σε κάθε σχεδόν ευρωπαϊκή πόλη. Και, πιστέψτε με, έχουμε ήδη τα προβλήματά μας -όπως ενημερωθήκατε από τα Μέσα σας, προφανώς- το τελευταίο πράγμα που μας ένοιαζε, πραγματικά, ήταν αν θα πατούσατε το σταφιδιασμένο σας πόδι στη χώρα μας. Άλλη όρεξη δεν είχαμε, τη δική σας ζωή θα απειλούσαμε, λες και δεν έχουμε μπόλικα δικά μας ζώα να ξεπαστρέψουμε πρώτα...

Εν κατακλείδι, καλά τσακίδια, κυρία Γουόργουικ!
1200 εισιτήρια πουλήσατε όλα κι όλα, άλλωστε, πράγμα που σημαίνει πως ό,τι κοινό είχατε στη χώρα μας, έχει κατά το 90% αποδημήσει εις Κύριον προ πολλού...

ΥΓ: Πριν κρίνετε τόσο επιπόλαια μία ολόκληρη χώρα και τους πολίτες της, φροντίστε πρώτα να ξεπληρώσετε τα 2 εκατομμύρια δολάρια και βάλε, που χρωστάτε στην Εφορία, μπας και σας βγάλουν από τη λίστα με τους 250 Τοπ Φοροφυγάδες! Καραλαμόγιο!

Είχα δεκάεξι ολόκληρα χρόνια να πάω στο χωριό του πατέρα μου.
Ήμουν μόλις δεκαεφτά την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί, δεν είχα καν τελειώσει το σχολείο.

Αν και πέρασαν τόσα χρόνια από τότε, στο μυαλό μου είχαν αποτυπωθεί ανεξίτηλα πολύ συγκεκριμένες αναμνήσεις των περασμένων χρόνων...

Θυμάμαι πρώτα απ' όλα τη χασαποταβέρνα "Ο Παράδεισος", του θείου μου, με την ταμπέλα που είχε ζωγραφίσει ο πατέρας μου όταν ήταν ακόμα έφηβος. Γεμάτη άτακτα τοποθετημένες καρέκλες και τραπέζια όπου καθόμουν και ζωγράφιζα τα πρώτα μου κόμικ ή έπαιζαν οι θαμώνες πρέφα φωνάζοντας. Με το μεγάλο, καφέ εντοιχισμένο ψυγείο όπου φυλούσαν τα κρέατα και τα αναψυκτικά στο μπουκάλι, που πάντα σιχαινόμουν να ανοίξω. Με τον παλιό πάγκο και το ντιβάνι όπου ξάπλωνε ο θείος μου, κάτω από το περβάζι που ήταν συνεχώς γεμάτο ψόφιες μύγες...
Θυμάμαι το μισογκρεμισμένο, παρατημένο σπίτι δίπλα στου θείου μου, με την πεσμένη οροφή, τους ετοιμόρροπους τοίχους και τις λαμαρίνες που έκαναν θόρυβο όποτε φυσούσε αέρας.
Θυμάμαι το παλιό παντοπωλείο απέναντι, με τα ξύλινα πατώματα που έτριζαν, τα ξεφτισμένα πορτοπαράθυρα και τα παλιά ράφια γεμάτα πράγματα κάθε είδους.
Θυμάμαι το κρυφτό που παίζαμε τα παιδιά στο χωριό και τρέχαμε να βρούμε την καλύτερη κρυψώνα σε ταράτσες και αυλές. Η αγαπημένη μου κρυψώνα ήταν το σκοτεινό, παρατημένο μαγαζί με τις ξεκλείδωτες, ξύλινες πόρτες, που χρησίμευε για να αποθηκεύουν τα άδεια καφάσια από αναψυκτικά. Θυμάμαι τη μυρωδιά της κλεισούρας και της μούχλας στον αέρα, καθώς κρυβόμουν μέσα στο σκοτάδι, πίσω από τις ψηλές στίβες με τα τελάρα.
Θυμάμαι τον Μαλόκεδρο, τον αιωνόβιο, μεγάλο κέδρο όπου σκαρφάλωνα και καθόμουν αγναντεύοντας τη λίμνη, ενώ πίσω του δέσποζε το παλιό εκκλησάκι με το νεκροταφείο, που φοβόμασταν να πλησιάσουμε όποτε νύχτωνε.
Θυμάμαι το πατρικό μας σπίτι στην κάτω γειτονιά, τη γειτόνισσα απέναντι που κοιτούσε πάντα να δει ποιοι είμαστε, μέσα από το κατώφλι του σπιτιού της, νομίζοντας ότι δεν τη βλέπουμε. Τη γλωσσού γριά που έμενε δίπλα της και πάντα έβγαινε έξω κι έπιανε την κουβέντα με όποιον έβλεπε, μιλώντας ακατάπαυστα.
Θυμάμαι το σπίτι των ξαδέλφων δίπλα στο δικό μας, με τον κηπάκο γεμάτο φασολιές και καλαμπόκια, τα ζώα, το σταύλο με το γέρικο μουλάρι και τη γιαγιά Παγώνα, που από χρόνια είχε παραλύσει το ένα της χέρι, αλλά μια χαρά κουμάνταρε τα ζωντανά...
Θυμάμαι την πελώρια μουριά στην αυλή του πατρικού μας, στης οποίας τον ίσκιο καθόμουν τα μεσημέρια κι έπαιζα.
Θυμάμαι την κούνια που είχε φτιάξει ο πατέρας μου στην κυδωνιά μας και κάθε φορά που κουνιόμουν δυνατά, βλέποντας τη λίμνη στο βάθος του ορίζοντα, τα κλαδιά της έτρεμαν.
Θυμάμαι τον χωματόδρομο που ήταν γεμάτος βατόμουρα, τα οποία τρέχαμε και μαζεύαμε σε μπωλάκια τα παιδιά και μετά τα πλέναμε για να τα φάμε.
Θυμάμαι το μεγάλο λιβάδι, πέρα στον Άη Θανάση, όπου παίζαμε ποδόσφαιρο ή ξαπλώναμε στο χορτάρι.
Θυμάμαι κι άλλα πολλά από την εποχή εκείνη, που χαρακτήριζαν τις διακοπές μου και όριζαν τη σχέση μου με το χωριό.
Τώρα, όλα δείχνουν να έχουν αλλάξει...

Η πρόοδος ήρθε από τότε στο χωριό, μαζί με μπόλικες επιχορηγήσεις και το Νεοχώρι άρχισε να αλλάζει πρόσωπο... Η λίμνη Πλαστήρα έγινε ένα από τα "hot spots" του παραθερισμού και όλοι έσπευσαν να το εκμεταλλευτούν αυτό.
Δεν λέω ότι είναι κακή η πρόοδος... Ίσα ίσα που ο αυξανόμενος τουρισμός και οι επενδύσεις ζωντάνεψαν το χωριό και τους κατοίκους του, που έδειχναν να σβήνουν σιγά σιγά...
Αλλά αυτό το ζωντάνεμα, έφερε και μία μετάλλαξη -αναπόφευκτο κακό αυτού που ονομάζουμε "πρόοδος" και "συμπόρευση με την εποχή"...

Η χασαποταβέρνα του θείου είναι τώρα πια ένα μίνι μάρκετ και κατάστημα "λαϊκής τέχνης". Οι καρέκλες και τα τραπέζια αντικαταστάθηκαν από ράφια με προϊόντα και είδη δώρου. Το μεγάλο ψυγείο έμεινε να χάσκει άδειο και ξεχασμένο και η ιστορική ταμπέλα πετάχτηκε απροειδοποίητα -πράγμα που κόστισε και στον θείο μου, καθώς το συναισθηματικό δέσιμο ήταν μεγάλο.
Το γκρεμισμένο σπίτι με τις λαμαρίνες έφυγε συθέμελα κι έδωσε τη θέση του σε έναν ξενώνα με καφετέρια-μπαρ που θα ζήλευε ακόμα και η Αθήνα.
Το παλιό παντοπωλείο μετατράπηκε σε μία ακόμα καφετέρια-ζαχαροπλαστείο, με λεξεμένες πέτρες και καινούργια πορτοπαράθυρα -πάντα σε "χωριάτικο" στυλ, αλλά με ένα αέρα πιο μοντέρνο...
Το παλιό μαγαζί με τα καφάσια που κρυβόμουν έγινε το νέο παντοπωλείο -που τώρα πια είναι μίνι μάρκετ, όπως ορίζει η εποχή...
Ο Μαλόκεδρος έγινε πλακόστρωτος, με πεζουλάκι, παγκάκια και φωτισμό γύρω-γύρω. Μόνο ο παλιός κέδρος έμεινε ίδιος και απαράλλαχτος και η θέα της λίμνης...
Δίπλα στο πατρικό ξεφύτρωσε άλλος ένας πετρόκτιστος ξενώνας, που κατάπιε το δασάκι που υπήρχε πριν εκεί. Το πατρικό έμεινε μόνο του να σαπίζει και να καταρρέει σιγά σιγά, όσο οι θείοι και οι θειές τσακώνονται μεταξύ τους ποιος θα το πάρει και πώς θα το φτιάξει -λες και θα τους περιμένει να αποφασίσουν... Τη μεγάλη μουριά στην αυλή, πρόλαβαν να την κόψουν, όμως, κόβοντας μαζί της και τις δεκαετίες αναμνήσεων που τη συνόδευαν. Μόνο η εκατόχρονη κυδωνιά απέμεινε -αλλά κι εκείνη γερασμένη και κουρασμένη- να ατενίζει αιώνια τη λίμνη στο βάθος του ορίζοντα...
Η γλωσσού γριά ταξίδεψε εδώ και χρόνια και την ακολούθησαν και τα γερόντια στο σπίτι των ξαδέλφων και η γιαγιά Παγώνα με το παράλυτο χέρι και το γέρικο μουλάρι και μαζί τους μία ολόκληρη εποχή που δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ...
Μόνο η απέναντι γειτόνισσα ζει ακόμη, την είδα, μάλιστα, χωμένη πάλι μέσα στη σκιά του κατωφλιού της να παρακολουθεί όπως τότε και χαμογέλασα αυθόρμητα...

Και εκείνο το δεκαεφτάχρονο, ξένοιαστο παιδί που είχε το νου του στο γέλιο και το παιχνίδι, έδωσε τη θέση του τώρα πια σε έναν αγχώδη τριαντατριάχρονο, στα όρια της κατάθλιψης, που μέρα νύχτα βασανίζεται με το ΤΕΒΕ, τις παρακρατήσεις, μια δουλειά που δεν τον γεμίζει και χιλιάδες στιβαγμένα όνειρα...

Η πρόοδος ήρθε και σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά της.
Το Νεοχώρι είναι πλέον μία τουριστική ατραξιόν, γεμάτη ξενώνες με περίεργα ονόματα και ενοικιαζόμενα δωμάτια. Στους δρόμους τα παιδιά δεν παίζουν πια κρυφτό. Μόνο μαύρα τζιπ και τουρίστες κυκλοφορούν...
Η πρόοδος σάρωσε κι εμένα.
Δεν είμαι πια ένα παιδί, είμαι ένας ενήλικας. Ένας ενήλικας γεμάτος άγχη και συμπλέγματα και έγνοιες. Ένας ενήλικας με λάπτοπ και mp3 player, με ένσημα και δελτίο παροχής. Ένας ενήλικας που ξέχασε πως είναι να είσαι παιδί, γιατί είναι αναγκασμένος να συμβαδίσει με την εποχή του που δεν έχει χώρο για παιδική ξενοιασιά...

Θα μου άρεσε να επέστρεφα για λίγο στο Νεοχώρι του 1994. Δεν ήταν πολύ παλιά, αλλά ήταν διαφορετικά.
Θα μου άρεσε να κρυφτώ άλλη μία φορά πίσω από τη στίβα με τα τελάρα, να κυνηγήσω πυγολαμπίδες στα σκοτεινά σοκάκια, να μαζέψω βατόμουρα από τους θάμνους στην άκρη του χωματόδρομου, να παίξω Pacman στο παλιό καφενείο με τα ηλεκτρόνικα...

Αλλά πάνω απ' όλα, θα ήθελα να συναντήσω ξανά εκείνο το δεκαεφτάχρονο παιδί και να του πω: "Μην αλλάξεις ποτέ, ό,τι και αν γίνει!"

Όλες οι ΚΑΚΕΣ ΙΔΕΕΣ εδώ!

Σήμερα παραλίγο να με αποκεφαλίσουν δύο τσάντες στο μετρό.
Δεν κάνω πλάκα, ήταν φριχτή η εμπειρία!
Καθόμουν ήσυχα ήσυχα στη θέση μου και διάβαζα απορροφημένος το κόμικ μου, το οποίο βρισκόταν σε κρίσιμο σημείο, καθώς ένα γιγάντιο τέρας από σκουπίδια ήταν έτοιμο να καταπιεί τον Spawn. Στο Σύνταγμα, λοιπόν, το μετρό γέμισε ασφυκτικά -ως συνήθως- σε σημείο να κρέμονται Πακιστανοί από τα παράθυρα του βαγονιού, σαν αποσμητικά πευκάκια.

Εκεί, λοιπόν, που ο Spawn ετοιμαζόταν να γίνει μεζεδάκι, ξαφνικά σκοτείνιασε το σύμπαν. Μία τεράστια, μαύρη σκιά κάλυψε το κόμικ, εμένα και το κάθισμα. Έστρεψα το κεφάλι μου προς τα πάνω για να δω την αιτία της συσκότισης και πέρασε ξώφαλτσα από το κούτελό μου μία τσαντάρα στο μέγεθος της Νέας Γουινέας.

Μα το Θεό, μεγαλύτερη τσάντα δεν είχα ματαδεί στη ζωή μου, αφού για να καταφέρω να δω ποιος την κρατούσε, έπρεπε να βγάλω περισκόπιο! Η ιδιοκτήτριά της -προς έκπληξή μου- ήταν μία ξερακιανή, λεπτεπίλεπτη μαντάμ, η οποία κέρδισε επάξια τον τίτλο X-file Granny, αφού κατάφερε να κρατήσει με άνεση τον ογκόλιθο, αντί να της ξεκολλήσει το χέρι από την ωμοπλάτη! Σκέφτηκα να τη ρωτήσω αν είχε κρύψει μέσα στην τσάντα τον άντρα της, για να γλιτώσει το εισιτήριο, αλλά κρατήθηκα...
Το κακό ήταν ότι η μαντάμ έδειχνε να αδιαφορεί πλήρως για το γεγονός ότι σε κάθε ταρακούνημα του μετρό, η τσάντα της τραβούσε κουτουλίδια α λα Ζιντάν στους καθήμενους γύρω της.

Απέφυγα άλλο ένα ύπουλο ντιρέκτ της τσάντας-ντιβανοκασέλας και κοίταξα με μισό μάτι τη μαντάμ, ενώ παράλληλα φανταζόμουν το σκουπιδοτέρας που διάβαζα στο κόμικ, να τη χρησιμοποιεί για οδοντογλυφίδα... Κάνοντας πιο πίσω στο κάθισμά μου, για να καταφέρω να διαβάσω καλύτερα, μια και σκυφτός κινδύνευα να καταπλακωθώ από την τσαντάρα, ένιωσα ένα δυνατό χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου... Γύρισα για να δω ποιος πέρασε το κεφάλι μου για το σήμαντρο της Αγια-Σοφιάς και κόντεψα να φιληθώ με ακόμα μία μπαουλοτσάντα. Δεν είχε την έκταση της τσάντας-ντιβανοκασέλας, φυσικά, αλλά διέθετε συμπαθέστατα μέταλλα στις γωνίες, ώστε η επίθεσή της να είναι πιο αποτελεσματική!

Έτσι, με κάθε ταρακούνημα και απότομη στροφή που έκανε ο συρμός, έπρεπε να αποφεύγω ταυτόχρονα τη ντιβανοκασέλα από μπροστά, το μπαούλο από πίσω και να ταλαντώνω το κεφάλι μου ρυθμικά, ώστε να συγχρονίζομαι με την κίνησή τους. Τέτοια γιόγκα δεν θα την έκανα ούτε με όλα τα DVD της Ελένης-Πετρουλάκη-Ίβιτς... Στη δυσάρεστη περίπτωση δε, που το κεφάλι μου θα πιανόταν ανάμεσα στις δύο τσάντες, θα κατέληγα με τη φάτσα του Φλωρινιώτη μετά τις σαρανταπέντε πλαστικές.
Ευτυχώς, τρεις στάσεις αργότερα κατέβηκα σώος και με τα άλατα στον αυχένα να έχουν εξαφανιστεί, αφού έκανα πρώτα επί κοντώ για να περάσω πάνω από τη μπαουλοτσάντα που κάλυπτε τον διάδρομο με την πληθωρική παρουσία της...

Δεν μπορώ να καταλάβω το κόλλημα που έχουν οι γυναίκες με τις τσάντες, ούτε γιατί πρέπει οπωσδήποτε να κουβαλάνε μαζί τους όλη τους την προίκα όπου πάνε. Πρέπει να είναι γενετικό το θέμα -κάτι σαν το κόλλημα που έχουμε οι άντρες να συζητάμε όλη την ώρα για το στρατό! Είναι ανησυχητικό το γεγονός, πάντως, ότι τα μεγέθη των τσαντών παρουσιάζουν μία αυξητική τάση τα τελευταία χρόνια... Φοβάμαι ότι σε καμιά δεκαετία θα έχουν αναπτύξει δική τους νοημοσύνη και θα καταλάβουν τον πλανήτη καταπίνοντάς μας όλους!

Όλες οι ΚΑΚΕΣ ΙΔΕΕΣ εδώ!

Από τη Δευτέρα ζω έναν εφιάλτη... Περπατώ στον δρόμο και βλέπω λουκάνικα να με χαιρετάνε. Σήμερα μπήκε στο μετρό μία μπριζόλα με χαρτοφύλακα κι έκατσε δίπλα μου, ενώ στο δρόμο αντί για αυτοκίνητα κυκλοφορούσαν σουβλάκια με κοτομπέικον...

Ξεκίνησα δίαιτα και έχω αρχίσει να τα βλέπω σκούρα από την τρίτη κιόλας μέρα!
Έχω γίνει σαν τα καρτούν, που αντί να βλέπουν ανθρώπους, βλέπουν ψητά κοτοπουλάκια! Θα δαγκώσω καμιά μαντάμ στον πισινό και θα μείνω με το Sloggi στο στόμα...
Δεν πήγαινε άλλο η κατάσταση, όμως!
Με τον ρυθμό που έπαιρνα τα κιλά, πολύ σύντομα θα αποκτούσα βαρυτικό πεδίο και δορυφόρους!

Έχω μία ντουλάπα γεμάτη παντελόνια που μου χωράνε μόνο στο ένα πόδι... Το μόνο ρούχο που μπορώ να φορέσω με άνεση είναι φόρμα εγκυμοσύνης -από εκείνες με το λάστιχο που τεντώνεται μέχρι να χωρέσει μέσα τον Πάγκαλο, τον Βενιζέλο και την Έλντα Πανοπούλου ταυτόχρονα.
Η μέση μου άρχισε να υποφέρει στην υπερπροσπάθεια να κρατήσει όρθιο όλη μέρα τον ογκόλιθο που αποκαλώ "σώμα", το αυχενικό μου με ξέσκισε στις σουβλιές και τα γόνατά μου κοντεύουν να φτάσουν στον αστράγαλο...

Τέρμα λοιπόν!
Μετά από δύο χρόνια κλάψας και οδυρμού, όποτε αντίκριζα την κοιλιά μου στις βιτρίνες -μόνο εκεί χωράει ολόκληρη- είπα να σφίξω τα δόντια και να ράψω το στόμα μου, που όποτε άνοιγε ρουφούσε τα σουβλάκια και τις πίτσες σαν Μαύρη Τρύπα!
Τέρμα οι παραγγελίες απ' έξω, τέρμα τα γλυκά, τέρμα τα 25 γεύματα τη μέρα, τέρμα το κρουασάν ζαμπόν-τυρί με τη μπεσαμέλ κάθε πρωί... Εκείνη τη γλυκιά, πηχτή μπεσαμέλ που έλιωνε αργά στο στόμα... την αφράτη, μαλακή ζύμη που κοβόταν σαν βούτυρο και το καλοψημένο, νόστιμο ζαμπονάκι, με το... ΞΥΠΝΑ, ΗΛΙΘΙΕ!

Μετά την απόφαση αυτή, τα γειτονικά σουβλατζίδικα ύψωσαν μεσίστιες σημαίες, ενώ τα φαστφουντάδικα κρέμασαν μαύρα πανιά στις βιτρίνες...
Πήγα στο σούπερ μάρκετ, γέμισα πέντε σακούλες με μαρούλια, καρότα, αγγούρια και φρούτα, ξετρύπωσα και την παλιά μου δίαιτα, πήρα μία βαθιά ανάσα -μπας και γεμίσει το στομάχι με αέρα και του έρθει πιο εύκολη η μετάβαση- και ξεκίνησα...
Σαλάτα το μεσημέρι, σαλάτα το βράδυ... Οπότε έπλυνα και έκοψα το ένα μαρούλι, ώστε να το έχω έτοιμο, έκοψα κομματάκια κι ένα αγγούρι τριών μέτρων -σαν αυτό που θα φάμε από το ΔΝΤ- πήρα και ένα καρότο και άρχισα να το ξύνω στον τρίφτη τυριού με μανία λες και έφταιγε εκείνο που έτρωγα κάθε μέρα το καταπέτασμα και τώρα έπρεπε να παριστάνω τον λαγό...

Τρεις μέρες μετά, φάνηκαν τα πρώτα αποτελέσματα: τα νεύρα μου έχουν σπάσει, θέλω να φάω ό,τι βλέπω μπροστά μου -από το τραμ μέχρι τον διαχειριστή της πολυκατοικίας, το μαρούλι μου έχει βγει από τη μύτη και έχασα ως τώρα 600 γραμμάρια!

Δεν είναι και άσχημα 600 γραμμάρια σε τρεις μέρες.
Απλώς ήλπιζα ότι με την πρώτη σαλάτα ο οργανισμός μου θα εκτιμούσε τη φιλότιμη προσπάθεια και θα έκαιγε οχτώ κιλά λίπους για επιβράβευση...
Απ' ό,τι φαίνεται, όμως, θα πρέπει να τα χάσω με τον πατροπαράδοτο τρόπο: ξύνοντας καρότα στον τρίφτη...

Ένα περίεργο πράμα με μένα...
Έχω δει του κόσμου τα θρίλερ και τα splatter... Όλα, όμως! Έχω δει ζόμπι να ξεκοιλιάζουν ανθρώπους και να στρίβουν το αντεράκι γύρω από το χέρι, σαν μαλλί για πλέξιμο. Έχω δει να κόβουν φέτες από κοιλιές, να πριονίζουν πόδια, να βγάζουν μάτια, να ανατινάζουν κεφάλια... Και κάθε φορά, πέρα από την κλασική ανατριχίλα και αηδία της στιγμής, είμαι μία χαρά!

Αν τύχει, όμως, και δω σταγόνα από αληθινό αίμα -πολύ περισσότερο το δικό μου- πέφτω στα πατώματα και παριστάνω τη φλοκάτη! Τι κακό είναι αυτό, πια;
Θα μου πείτε: "εντάξει, στον κινηματογράφο το αίμα ξέρεις ότι είναι ψεύτικο και δεν σε ενοχλεί"... Συμφωνώ, αλλιώς είναι να βλέπεις τον τοματοπελτέ να ρίχνει γυροβολιές στην οθόνη κι αλλιώς να βλέπεις το αιματάκι σου να κυλά ανέμελο στο πάτωμα! Και δεν είναι σάλιο, να πεις ότι σου περισσεύει κιόλας! Τρία λίτρα το έχουμε όλο κι όλο και τα μισά μας τα ρουφάει ήδη το Κράτος, για σπατάλες είμαστε τώρα;
Γενικά, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τη θέα του αίματος! Ναι, ξέρω, είμαι πολύ φλώρος!

Θυμάμαι, όταν ήμουν στο Γυμνάσιο, είχαμε επισκεφτεί έναν φίλο που είχε σπάσει το χέρι του. Ήμασταν όλο "χα χα χα" και "χου χου χου" μέχρι που έκανα το μοιραίο λάθος να κοιτάξω σε ένα καλαθάκι αχρήστων, έναν πεταμένο ορό, με αίμα στη βελόνα. Δεν μιλάμε για αιματοκύλισμα, απλά για μερικές σταγόνες... Το επόμενο που θυμάμαι είναι έναν φίλο μου να μου μιλάει στο διάδρομο, όπου είχα ακουμπήσει στον τοίχο, χωρίς να ακούω τι λέει, ενώ όλα σκοτείνιαζαν σαν ταινία του Σιάμαλαν! Ξύπνησα στο μπαλκόνι του θαλάμου, μερικά λεπτά αργότερα, από τα χαστούκια και τα γέλια!

Στο στρατό, τη μέρα των εξετάσεων και των εμβολίων, είχα τόσο άγχος που κόντευα να βγω Ι5! Όταν μου πήραν αίμα, ενώ μου έχωναν ταυτόχρονα άλλες τρεις βελόνες για τα εμβόλια, πρόλαβα να πω μόνο ένα "ζαλίζομαι λίγο", χαμογελώντας σαν ηλίθιος! Μετά ξύπνησα σε μία πολυθρόνα, πεταμένος σαν το σακί! Αυτό τώρα, που αλλού τεζάρεις και αλλού ξυπνάς, να πω ότι είναι πολύ ενοχλητικό, γιατί σου χαλάει το continuity!

Κάποια χρόνια πιο μετά, έκοψα ένα μικρό (πάλι καλά) κομματάκι από το δάχτυλό μου με κοπίδι. Πρώτα είδα το κομματάκι να με χαιρετάει στον πάγκο εργασίας, μετά είδα το δάχτυλο να χάσκει σαν πορτοφόλι και, επειδή ήξερα τι θα ακολουθήσει, σε dt το τύλιξα σφιχτά, βρήκα μία σκοτεινή γωνία όπου δεν φαινόμουν και έκατσα κάτω σαν τον Γκάντι, με το κεφάλι χωμένο στα πόδια ώσπου να συνέλθω... Πρέπει να έπεσα ξερός κάνα δεκάλεπτο, αλλά τουλάχιστον ξύπνησα στο ίδιο σημείο και γλίτωσα τον άσκοπο προσανατολισμό!

Σήμερα είπα να θυμηθώ τα παλιά...
Άρχισα να πλένω τα πιάτα και έφτασα στο μικρό, κοφτερό και καλοακονισμένο μπαλτά που κόβω τα λαχανικά για τις σαλάτες (το είπα εγώ ότι αυτή η δίαιτα θα με ξεκάνει...) Το ωραίο με αυτό το μπαλταδάκι είναι ότι κάθε φορά που το πλένω σκέφτομαι πόσο προσεκτικός πρέπει να είμαι γιατί κόβει σαν διάολος... Κάπου εκεί, το σφουγγαράκι γλίστρησε χαριτωμένα και ο μπαλτάς πέρασε στοργικά πάνω από τον δεξιό μου δείκτη... Μου έκανε μία ωραία χαρακιά που μέχρι αυτή την ώρα δεν έχω τολμήσει να δω πόσο βαθιά είναι, γιατί ξέρω ότι θα πέσω ανάσκελα! 

Και εκεί, άρχισε και το σώου! Το δαχτυλάκι κάτω από τη βρύση με το παγωμένο νερό τέρμα, ενώ παράλληλα το πίεζα τόσο σφιχτά που κόντεψε να σπάσει το κόκκαλο -προσπαθώντας φυσικά να ΜΗΝ δω αίμα! Διότι ήξερα ότι α) θα έτρεχε πολύ, β) θα έτρεχε για πολύ και γ) αν έπεφτα ξερός και έσπαγα και το κρανίο μου σε κάνα μάρμαρο, θα έβρισκε το πτώμα μου η ασφαλίστρια, τρεις μήνες μετά που θα ερχόταν να εισπράξει τη δόση! Τα καλά του να είσαι εργένης και μόνος στο σπίτι!

Το δαχτυλάκι δεν συμμερίστηκε τις ανησυχίες μου και άρχισε να αιμορραγεί. Γενναιόδωρα!
Επόμενη κίνηση: χαρτοπετσέτα τυλιγμένη γύρω του και το σφίξιμο του πύθωνα! Τα δάχτυλα πόνεσαν από το πολύ σφίξιμο, η πετσέτα έγινε κόκκινη και άρχισε σιγά σιγά το σκοτείνιασμα γύρω μου! "Μην το σκέφτεσαι" σκέφτηκα, αλλά έλα που όλο το σκεφτόμουν κι όλο έτρεχε το αίμα! Κι άλλη πετσέτα, κι άλλο σφίξιμο μέχρι να ακούσω οστά να θρυμματίζονται, πέφτει κι άλλο σκοτείνιασμα!

Τρέχω και κάθομαι στον καναπέ για να είμαι προετοιμασμένος, με τα δάχτυλα του δεξιού χεριού, σφίγγω τον δεξιό δείκτη (γιόγκα για αρχάριους) και με το αριστερό τραβάω χαστούκια στον εαυτό μου και φωνάζω: "Λίγο αίμα είναι, ηλίθιε!" Ο ηλίθιος δεν εκτιμά τα χαστούκια, ούτε την ποσοτική ανάλυση και μαζί με το σκοτείνιασμα έρχεται και η ζαλάδα. Σηκώνομαι αργά (διότι είμαι που είμαι ζαλισμένος, αν σηκωθώ απότομα θα πάθω και εγκεφαλικό μαζί!), τρέχω στο δωμάτιο, παίρνω το μπουκάλι με το νερό και αρχίζω να πίνω. Παράλληλα, σε μια σκηνή απόλυτου σουρεαλισμού, παρατηρώ στην οθόνη του υπολογιστή ότι τέλειωσε το download που έκανα τρεις μέρες και ενθουσιάζομαι, σφίγγοντας το δάχτυλο.

Ξεχνώ το download και αρχίζω το downfall... Επιστρέφω στον καναπέ τρεκλίζοντας, με την πετσέτα πάλι κατακόκκινη, ξαπλώνω στο πάτωμα και σηκώνω τα πόδια ψηλά για να πάει το αίμα στο κεφάλι και όχι στο καταραμένο το δάχτυλο! Κάπου εκεί, για τα επόμενα πέντε λεπτά σκέφτομαι τι καλά που θα ήταν να αποκτήσω γνωριμίες με τους γείτονες -ακόμα και τη σκύλα που δεν με καλημερίζει, με τα μούλικα που τσιρίζουν (ναι, και ημιλιπόθυμος διατηρώ την κοινωνικότητά μου!), μπας και έχω κάποιον να ελέγχει πού και πού αν ζω... Μετά αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν έκοβα ολόκληρο το δάχτυλο ή αν χρειάζομαι ράμματα. Τέλος, συνειδητοποιώ ότι αν μείνω ξερός στη στάση αυτή, όταν με ανακαλύψουν θα μοιάζω με φωτογράφιση του Penthouse...

Αφού κατάφερα και κράτησα τον εαυτό μου ξύπνιο, άρχισα το κυνήγι του θησαυρού στο σπίτι για να ανακαλύψω που έχει τα τσιρότα η μάνα μου -τα οποία τελικά μάλλον τα πήρε μαζί της στο νησί. Σφίγγοντας ακόμα το δάχτυλο, πήγα απέναντι στο φαρμακείο και αγόρασα ένα κουτί -αχρείαστο να είναι! Έδωσα το εικοσάευρο, κρατώντας κάτω από τη μασχάλη το κουτί με τα τσιρότα και σφίγγοντας με το αριστερό χέρι το δεξιό δείκτη, ενώ παράλληλα από το δαχτυλάκι κρέμονταν τα κλειδιά και εριξα ένα βλέμμα στωικότητας στη φαρμακοποιό που με ρώτησε: "Ψιλά έχετε;" Δεν βλέπεις, κυρά μου, που κρατάω τα μέλη μου να μην πέσουν στο πάτωμα;;; Πού να τα βάλω τα ψιλά, στον ακουστικό πόρο;;;

Επέστρεψα, έριξα μια μικρή ματιά στο κόψιμο, το σκοτείνιασμα άρχισε να επιστρέφει, οπότε τύλιξα ένα τσιρότο τόσο σφιχτά, που το δάχτυλο έγινε μωβ... Μετά έκατσα στον υπολογιστή, έγραψα στο Facebook -ώστε αν τελικά πέσω ξερός και τσακιστώ σε κάνα έπιπλο, να βρει ο ιατροδικαστής τι το προκάλεσε- και έμεινα σε απόσταση ασφαλείας από την κουζίνα... Ευτυχώς η δίαιτα σήμερα δεν έχει σαλάτα, γιατί δεν ξέρω αν είμαι έτοιμος να ξαναπιάσω στα χέρια μου αυτό το μπαλταδάκι... Φοβάμαι ότι τώρα που δοκίμασε ανθρώπινο αίμα, θα έρθει να με αποτελειώσει!!!

Όλα τα ερωτήματα εδώ!

Να πατούσες ένα κουμπί, λέει, και να διόρθωνες τα λάθη. Όπως ακριβώς στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Να πατούσες το undo και να γύριζαν πίσω οι άνθρωποι που χάθηκαν χωρίς λόγο.
Να προλάβαινες το κακό πριν να γίνει.
Να έβλεπες τα σφάλματα και τα λάθη και να διάλεγες άλλη τακτική.
Να έβρισκες τους φταίχτες και να τους προλάβαινες πριν φταίξουν -μήπως έτσι έσωζες και τη δική τους την ψυχή.

Δυστυχώς, τέτοια κουμπιά δεν υπάρχουν στην πραγματική ζωή. Ό,τι γράφεται, γράφεται στην πέτρα.
Πρέπει να μάθεις να ζεις με τα λάθη που κάνεις...
Το δυσβάσταχτο είναι να πρέπει να ζεις με τα λάθη που κάνουν οι άλλοι...

Δύσκολες ώρες περνά ο καλλιτεχνικός κόσμος, μετά τα πρόσφατα, σκληρά μέτρα της κυβέρνησης...

Το πρώτο κρούσμα ήρθε από την Λαίδη Άντζελα, που τρεις αιώνες τώρα έχει αφιερώσει το χρυσό λαρύγγι της στην τέρψη του απλού λαού. Η ανέχεια την οδήγησε στο να μοιράσει ακάλυπτες επιταγές από δω κι από κει, με αποτέλεσμα να τη συλλάβουν και να την οδηγήσουν στον εισαγγελέα. Ήταν τόσο ξαφνικό το τραγικό συμβάν, που η Λαίδη δεν πρόλαβε καν να χτενίσει την κουπ, με αποτέλεσμα να εμφανισθεί στις τηλεοπτικές κάμερες ατημέλητη και να υποστεί, έτσι, τηλεοπτικό και κομμωτικό εξευτελισμό... Το σοκ ήταν ισχυρό. Τόσο ισχυρό, που η καλλιτέχνιδα έπαθε κρίση ταυτότητος και -νομίζοντας ότι είναι πλέον ο Βασίλης Καρράς- έπαθε καρδιοπάθειες τρίτου βαθμού (αυτές που παθαίνεις όταν είναι μπροστά τηλεοπτικές κάμερες). Έτσι, αφού έβγαλε πρώτα ένα σπαραξικάρδιο λογίδριο, για τις δύσκολες εποχές που έτρωγε τα νιάτα της στις Κλωστές Πεταλούδα, τυλίγοντας κουβάρι-πελότα πλεξίματος για σωβρακοφανέλες, μεταφέρθηκε εσπευσμένα με ασθενοφόρο κατευθείαν στο πλατό της Ανίτας Πάνια... Εκεί την έχει ρίξει τους τελευταίους μήνες η σκληρή βιοπάλη, καθώς το πικρό μεροκάματο στα μπουζουκομάγαζα δεν αρκεί για να να πληρώσει τον λογοθεραπευτή της κόρης της...

Το πιο βαρύ χτύπημα το δεχθήκαμε, όμως, με την τραγική ιστορία του τροβαδούρου του έρωτα, Τόλη Κλεφτόπουλου Βοσκόπουλου. Ο δημοφιλής αοιδός που -επίσης τρεις αιώνες τώρα- τραγουδά τον έρωτα με τη σκ@τοφωνή του που θυμίζει βέλασμα συναχωμένου λάμα, συγκλόνισε το πανελλήνιο με τη δραματική ιστορία του, όταν πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι έχει να πληρώσει φόρους από τότε που οι Οστρογότθοι αλώνιζαν στη Βαλτική, με αποτέλεσμα σήμερα να χρωστά στο ελληνικό Δημόσιο τον προϋπολογισμό του Βελγίου και κάτι ψιλά. Ο απλός λαός συμμερίστηκε το δράμα του μεγάλου τραγουδιστή, που πλέον δεν ξέρει ποια από τις 234 βίλες του να πουλήσει για να ξεχρεώσει, ενώ οι φήμες τον θέλουν να απολύει τον βοηθό κηπουρού του, για να αντεπεξέλθει στις οικονομικές του υποχρεώσεις. Ο ίδιος υποστήριξε ότι όλα ήταν ένα καλομελετημένο χτύπημα για να ρίξουν την υπουργίνα γυναίκα του, Αγγελική Γκερέκου -ασχέτως αν τα λεφτά τα χρωστούσε από τότε που η γυναίκα του δεν ήταν υπουργίνα, αλλά θεατρίνα βεληνεκούς Πέγκυς Καρρά aka Παναγιώτας Καραχισαρίδη ("Σκύλες της λύσσας, ξαμολυθείτε στα βουνά...") Εκείνη, όμως, πιστή στο απόφθεγμα "τον άντρα μου τον έχω κορώνα στο κεφάλι μου", στάθηκε στο πλευρό του και παραιτήθηκε από την υπουργική της θέση, ώστε να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη θεραπεία του Αλτσχάιμερ του συζύγου της, το οποίο λένε ότι τον οδήγησε στο να ξεχνάει να πληρώνει τους φόρους του και να κατεβάζει το καπάκι στη λεκάνη...

Το καλλιτεχνικό κακό τρίτωσε με τις πρόσφατες δηλώσεις ακόμη ενός καλλιτέχνη, τεραστίας προσφοράς στην πολιτιστική κληρονομιά της χώρας, του Λευτέρη Βαζαίου. Ο λαοφιλής αοιδός, γνωστός από τον ύμνο των παιδεραστών: "Αγαπώ μια πιτσιρίκα", συγκλόνισε το πανελλήνιο με την αποκάλυψη ότι έχει να πληρώσει φόρους από το 2000, καθώς είναι άνεργος και... άπορος! Η απορία του καλλιτέχνη προκάλεσε απορίες και στους κατοίκους της χώρας, οι οποίοι αναρωτιούνται αν κάθε βράδυ που εμφανίζεται στα μπουζουκομάγαζα όπου τραγουδά, επιτελεί απλώς αφιλοκερδές φιλανθρωπικό έργο, ή πληρώνεται σε φιστίκια, κότες και καφάσια με ροδάκινα, που ως γνωστόν, δεν αποτελούν επίσημα μέσα συναλλαγής και έτσι δεν φορολογούνται. Ο Λευτεράκης-Καΐλας-Βαζαίος, αφού προκάλεσε ποταμούς δακρύων με τις δηλώσεις του αυτές, επέστρεψε στη χαρτόκουτά που μένει, κάτω από τη γέφυρα Ροσινιόλ, ώστε να είναι ξεκούραστος το επόμενο πρωί που θα πάει να εισπράξει το επίδομα του ΟΑΕΔ... Αυτό το επίδομα είναι το μόνο που τον στηρίζει για να βγάλει την κοκαΐνη την επιούσιον, η οποία, μαζί με τις ντομάτες και τα καρότα, έχει επίσης ακριβύνει...

Οι τραγικές και ανθρώπινες αυτές ιστορίες από τον καλλιτεχνικό κόσμο, προκάλεσαν το αίσθημα ευθύνης και φιλανθρωπίας των ελλήνων, που αποφάσισαν να δημιουργήσουν την Φιλανθρωπική Οργάνωση Artistaid... Έτσι, όλοι μας τώρα μπορούμε να γίνουμε ανάδοχοι ενός καλλιτέχνη και με μόλις ένα ευρώ την ημέρα να βοηθήσουμε όποιον τραγουδιστή, ηθοποιό ή μοντέλο επιλέξουμε να σταθεί στα πόδια του στις δύσκολες αυτές μέρες! Θυμήσου! Με ένα μόνο ευρώ τη μέρα, ο Τόλης μπορεί να κρατήσει τον βοηθό κηπουρού του, η Άντζελα μπορεί να πληρώσει βαφή μαλλιών και ο Λευτεράκης να αγοράσει μισό γραμμάριο κόκα!

Μη μένεις αμέτοχος στα προβλήματα του καλλιτεχνικού κόσμου! Υιοθέτησε κι εσύ έναν καλλιτέχνη! Μπορείς!

Αγαπητό μου μπλογκ, είχα καιρό να γράψω, αλλά επέστρεψα με τα τελευταία νέα μου από το Σαββατοκύριακο. Δεν είναι και πολύ σημαντικά, αλλά αν κάτσω να γράψω πάλι για το ΔΝΤ, τη μαύρη μιζέρια που μας τρώει και τους σιχαμένους που μας κυβερνούν, θα βαρέσω μπιέλα...

Να σου πω πρώτα τα μαύρα νέα, τα δυσάρεστα, μπλογκ μου: Τέλειωσε το Lost! Μα το Θεό, τέλειωσε οριστικά και αμετάκλητα. Δεν θα ξαναδούμε τον μαύρο καπνό να τριγυρνά στο νησί κόβοντας κ*λους, δεν θα ξαναντικρύσουμε τα γουρλωτά μάτια του σιχαμένου του Μπεν, δεν θα ξαναφάμε τα νύχια μας με το κουλό τέλος κάποιου επεισοδίου... Έξι χρόνια τρέχανε στο ψωρονήσι ο Τζακ, η Κέιτ, ο Σώγιερ και ο Χιούγκο που αντί να αδυνατίζει από το τρέξιμο, πάχαινε κι άλλο. Έξι χρόνια τρέχαμε κι εμείς μαζί τους με τη γλώσσα να κρέμεται... Έπρεπε, λοιπόν, να τιμήσουμε το event με τον κατάλληλο τρόπο και ο κατάλληλος τρόπος ήταν καλή παρέα, πίτσες, σαλάτες και γουρούνιασμα μέχρι να φράξει η αρτηρία! Δυόμιση ώρες επεισόδιο ήταν αυτό, ξεροσφύρι δεν κατέβαινε...

Ναι, μπλογκ μου, το ομολογώ! Λύγισα κι εγώ και πάγωσα προσωρινά τη δίαιτα. Αλλά δεν έπεσα τόσο εύκολα, το ζύγισα από δω, το ζύγισα από κει, ζυγίστηκα κι εγώ να δω αν με παίρνει η πίτσα, ή θα με πάρει και θα με σηκώσει και αποφάσισα να φάω κι εγώ λιγάκι, μέρα που ήταν... Πήρα, λοιπόν, μία πίτσα του Αθλητή, όπως τη λέγανε -χωρίς ζαμπόνια και κρεατικά. Αλλά την πήρα 4x4 κι όταν ήρθε συνειδητοποίησα ότι ήταν τόσο μεγάλη, όσο το λάστιχο ενός τρακτέρ κι ότι αν τρώγανε τέτοια πίτσα οι Αθλητές, το μόνο άθλημα που θα συμμετείχαν μετά θα ήταν το σούμο.

Κι άρχισε ο θρήνος... Έκλαιγε η Κλαιρ όταν γέννησε το μωρό, έκλαιγα κι εγώ που έφαγα ξεδιάντροπα το πρώτο κομμάτι πίτσα. 'Εκλαιγε ο Χιούγκο όταν κόντευε να τα τινάξει ο Τζακ, έκλαιγα κι εγώ που καταβρόχθισα και δεύτερο κομμάτι πίτσα. Κλάμα όλοι στη σειρά όταν έριχναν τις χαιρετούρες, κλάμα κι εγώ που μέσα σε μισή ώρα είχα φάει μία σαλάτα, οχτώ κομμάτια πίτσα και τον άμπακο... Αυτό δεν ήταν σειρά, το Πάμε Πακέτο ήταν.

Κατάρα στον J.J. Abrams, που με ένα διπλό επεισόδιο έκανε κι εμένα διπλό πάλι, κατάρα και στην Pizza Fan που η κάθε πίτσα της ισοδυναμεί με αγροτεμάχιο στο Κιλκίς.

Μετά το Lost, ήμασταν όλοι τόσο down και απογοητευμένοι από τη ζωή μας που χρειαζόμασταν μία καλή κωμωδία για να μας συνεφέρει. Ευτυχώς, είχε στη ΝΕΤ τη Eurovision!

Αγαπητό μου μπλογκ, από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω; Όλα τα είχε αυτή η βραδιά, θέαμα, βεγγαλικά, γκλαμουριά και το κυριότερο συστατικό κάθε Eurovision: τσιρίδες! Ο ένας στους δύο αοιδούς έκλεινε το τραγούδι του με κορόνες και ουρλιαχτά, λες και αν δεν έφτυνε το δεξί του πνευμόνι από την γκαρίδα, θα έχανε η Τέχνη. Το πιο interactive τραγούδι ήταν της Ισπανίας, καθώς ανέβηκε κι ένας τύπος από το κοινό στη σκηνή κι άρχισε να χορεύει μαζί με τους υπόλοιπους κουλούς. Ο Σέρβος που τραγούδησε Μπρέγκοβιτς έκλεψε τις εντυπώσεις, αφού μπέρδεψε το σαμπουάν με το οξυζενέ και βγήκε να τραγουδήσει με τη λιακάδα στο κεφάλι. Ο Κύπριος -που τελικά ήταν Ουαλός- βγήκε κι άρχισε τα εμετικά ρομαντικά με την κιθάρα του, μέχρι που αποκοιμήθηκαν όλοι στο στάδιο και ξέχασαν να τον ψηφίσουν (εκτός από εμάς, που και τον Εθνικό Σταρ να στείλει η Κύπρος, πάλι δωδεκάρι θα δώσουμε). Ο Αλκαίος, που μας είχε συνηθίσει σε μονοσύλλαβα τραγούδια (βλ: "Τι, τι, τι, τι, τι, τι, ε, τι, τι") έκανε την έκπληξη, αφού φέτος τραγούδησε το δισύλλαβο "Ώπα"! Πολύ ωραίο τραγούδι, τα είχε όλα: ημίγυμνους μπρατσαράδες, λύρα και τύμπανα που έφτυναν φωτιές. Μόνο ο χοιρινός γύρος έλειπε και η ρετσίνα.

Είχε κι άλλα ωραία η Eurovision, μπλογκ μου. Είχε κάτι πεταλούδες που μάλλον για σκώρους τις πέρασαν, γιατί κανείς δεν τους έδωσε πόντο. Είχε έναν Ρώσο μες στη μαύρη τη μίρλα που έσκουζε για την αγάπη του τη χαμένη, είχε μία από την Ισλανδία που αν την έριχναν στο ηφαίστειο για τάπα, θα γλιτώναμε τόση στάχτη, είχε και μια ξυπόλητη που τραγούδησε την Ωδή στο Βερίκοκο και έναν Άγγλο που κατάφερε να κρατήσει την παράδοση και να βγάλει τη χώρα του τελευταία. Ανάθεμα κι αν γύρισε πίσω στην Αγγλία αυτός, στο αεροδρόμιο θα του την είχαν στημένη με λεμονόκουπες...

Αλλά, μπλογκ μου, όσο κι αν τσίριζαν κι έφτυναν φωτιές οι άλλοι, τελικά κέρδισε η Γερμανίδα που -μεταξύ μας- μια χαρά τραγουδάκι είχε, αλλά δεν το παραδεχτήκαμε, για να μάθει η σκρόφα η χώρα της να μη θέλει να μας δανείσει!

Και ήρθε η Κυριακή, μπλογκάκι μου, και αποφασίσαμε να πάμε για το πρώτο μπάνιο της χρονιάς! Φτάσαμε στην παραλία, καβατζώσαμε ξαπλώστρες, απλώσαμε την αρίδα μας κι αρχίσαμε να λιαζόμαστε. Η ομπρέλα μας παίδεψε λίγο, γιατί είχε μία τάση να ξαπλώνει πάνω στα κεφάλια μας απροειδοποίητα και νιώθαμε σαν τους Γαλάτες που τους έπεφτε ο ουρανός στο κεφάλι.

Η θάλασσα ήταν τέλεια! Τόσο κρύο νερό είχαμε να απολαύσουμε από τότε που έλιωσαν οι Παγετώνες. Καλά, τα παραλέω λίγο, δεν ήταν τόσο κρύα. Αλλά, δυστυχώς, δεν ήταν και τόσο καθαρή. Για την ακρίβεια, μέχρι τα γόνατα μπήκα και ξαφνικά εντόπισα μία αδιευκρίνιστη, καφέ λωρίδα μπίχλας να πλησιάζει αργά προς το μέρος μου, όπως σε κάτι ταινίες του Κινγκ... Μία κυρία που κολυμπούσε δίπλα μου είδε την καφέ Μπίχλα να τη φλερτάρει απειλητικά και βγήκε έξω σπαραταρώντας σαν τη φώκια που της έκατσε η μαρίδα στο λαιμό.

Επέστρεψα απογοητευμένος στην ξαπλώστρα μου και παρακολουθούσα την καφέ Μπίχλα να πλησιάζει προς την ακτή, ενώ ήμουν σίγουρος ότι όταν έφτανε έξω θα έβγαζε πλοκάμια και θα άρχιζε να καταπίνει τους λουόμενους! Τελικά, μετά από κάνα δίωρο και αφού σιγουρεύτηκα ότι κανείς από όσους κολύμπησαν δεν είχε αρχίσει να βγάζει φουσκάλες και κεραίες, συγκέντρωσα το θάρρος μου και μπήκα στο νερό, αφού έκανα ζιγκ ζαγκ ανάμεσα σε κάτι επιπλέοντα σελοφάν, χαρτιά, φύκια και λοιπά αδιευκρίνιστα. Δεν πολυχάρηκα θάλασσα, αλλά χάρηκα πολλές τσιρίδες από όλα τα σκασμένα γύρω μου. Μπήκα στον πειρασμό να βουτήξω μέσα ένα από αυτά, μπας και καταπιεί τη Μπίχλα και σκάσει οριστικά, αλλά συγκρατήθηκα, κυρίως γιατί ο πατέρας του με είχε χαλαρά και δεν θα δίσταζε να σκάψει τον τάφο μου κάτω από τα βότσαλα...

Μετά το μπάνιο, ανοίγει η όρεξη, δυστυχώς! Είπα να συγκρατηθώ μια και είχα γουρουνιάσει την προηγούμενη μέρα. Μετά από μισή σαλάτα σεφ, μία μερίδα πατάτες, μία ψητή φέτα και τρία πίτα-γύρο κοτόπουλο κατάλαβα ότι δεν συγκρατήθηκα ιδιαίτερα και άρχισε δεύτερος γύρος κλάψας...

Σήμερα το πρωί, μπλογκ μου, ήμουν προετοιμασμένος για τα χειρότερα... Ανέβηκα στη ζυγαριά και ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα άνοιγε ο ουρανός και θα εμφανίζονταν οι τύπισσες της Cosmote τραγουδώντας "Δες, δες, δες, πώς πάαα- χυ-νεες" πετώντας μου μπιφτέκια! Και έγινε το θαύμα, μπλογκάκι μου! Η ζυγαριά έδειξε ότι ήμουν σχεδόν* στα ίδια κιλά με πριν, παρά το ασύστολο φαγοπότι! Ο άγιος Φανούριος -προστάτης του Lost- είχε βάλει το χέρι του!

Αυτό ήταν, λοιπόν, τα νέα μου από το Σαββατοκύριακο που πέρασε. Θα επιστρέψω με πιο φρέσκα νέα από αύριο, που θα πάω να δω από κοντά και τον Γιάννη-Μιχαλάκη, τον Ζάρα! Έτσι, για να ανεβάσουμε λίγο και το επίπεδο μετά τη Eurovision!

* Το "σχεδόν" μεταφράζεται ως "πήρα μόνο 400 γραμμάρια, από τα 2 κιλά που περίμενα! Μη σας πάρω στο λαιμό μου κι αρχίσετε να κάνετε όλοι δίαιτα με πίτσες και κοτογύρους!!

     20% loaded...

Όπου και να κοιτάξω γύρω μου, επικρατεί η απόλυτη μίρλα. Ολόκληρος ο κόσμος μοιάζει να έχει βουλιάξει μέσα σε ταινία του Βασιλάκη Καΐλα. Σκέφτομαι να πάρω κι εγώ ένα κασελάκι με βερνίκια και να αρχίσω να λουστράρω σκαρπίνια στην Ομόνοια...

Μια ατέλειωτη αρνητικότητα έχει σκεπάσει τα πάντα. Μια καταθλιπτική μαυρίλα που με καταπίνει καθημερινά. Ακόμα και ψυχοσωματικά συμπτώματα έχω αρχίσει να έχω. Το αυχενικό με έχει πεθάνει, κυκλοφορώ στη δουλειά με κολλάρο σαν ασθενής του ΚΑΤ. Ο ορός στο χέρι μου λείπει και οι γαλάζιες πιτζάμες... Τη μία μουδιάζει το αριστερό μου χέρι και νομίζω ότι παθαίνω έμφραγμα, την άλλη πονάει το δεξί, την παράλλη η μέση. Πονάω και τρίζω παντού, φοβάμαι μην φτερνιστώ καμιά μέρα και σκορπίσω σε άτομα...

          40% loaded...

Δεν έχω διάθεση να κάνω πράγματα που μου άρεσε να κάνω πριν. Γράψιμο; Ούτε για αστείο! Η τελευταία συγγραφική μου δραστηριότητα ήταν το περασμένο Σάββατο, που έλυσα ένα σταυρόλεξο στην παραλία. Τρανή απόδειξη ο χώρος αυτός. Πιο συχνά έχει διαλόγους στις ταινίες του ο Αγγελόπουλος, παρά εγώ δημοσιεύσεις στο μπλογκ μου! Χόμπι; Αμέ, το τελευταίο μου είναι η συλλογή σκόνης. Κάθομαι ακίνητος μπροστά στην οθόνη μου και μαζεύω μπόλικη... Κοινωνικές δραστηριότητες; Εδώ ήμουν αντικοινωνικός και μισάνθρωπος όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά, τώρα που πάνε χάλια, πάλι καλά που δεν χαστουκίζω τη μάνα μου όποτε μπαίνω σπίτι!

Και νεύρα! Πολλά νεύρα! ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΝΕΥΡΑ! Η μέρα μου ξεκινά νευριασμένη από το πρωί. Ντύνομαι, πλένομαι και ετοιμάζομαι νευριασμένος. Πηγαίνω στο τραμ νευριασμένος. Μπαίνω και βγαίνω από το μετρό νευριασμένος. Μετά τρώω το καθιερωμένο εικοσάλεπτο στήσιμο μέσα στον ήλιο, μέχρι να περάσουν να με πάρουν για τη δουλειά και τσιτώνομαι σαν τη φάτσα της Βαρδινογιάννη μετά το όγδοο μπότοξ. Και αρχίζω και φορτώνω σιγά, σιγά,σιγά, μέχρι να τιγκάρω και να είμαι έτοιμος να εκραγώ...

               60% loaded...

...................

[ Η παράγραφος λογοκρίθηκε. Τα είπα και ξεθύμανα, ας φυλάξω και τα νώτα μου τώρα, διότι είναι μικρός ο κόσμος! :p ] ...................

Οι πελάτες μου είναι όλοι ηλίθιοι!! Ακόμα κι αν δεν είχα νεύρα θα ήταν ηλίθιοι, διότι αυτή είναι η παγκόσμια σταθερά που διέπει το σύμπαν μου: όλοι γύρω μου είναι ΗΛΙΘΙΟΙ! Μου σπάνε ακόμα περισσότερο τα νεύρα με τα ηλίθια mail τους, που ζητάνε ηλιθιότητες που δεν γίνονται και με τα ηλίθια τηλεφωνήματά τους για τις ηλίθιες δουλειές τους...

                    80% loaded...

Μισώ τη δουλειά μου. Μισώ που πρέπει να σκίζομαι όλη μέρα μπροστά σε μία οθόνη, με τον αυχένα να πονάει λες και κουβαλάω στο σβέρκο τον Πάγκαλο για μία δουλειά που με εκνευρίζει. Και τη μισώ πιο πολύ γιατί είμαι αναγκασμένος να την κάνω κάθε μέρα για πενταροδεκάρες -που τις μισές μου τις τρώνε οι Εφορίες και τα ΤΕΒΕ... Άνοιξα βιβλία σαν ελεύθερος επαγγελματίας για να καταλήξω να έχω τελικά πάλι κάποιον πάνω από το κεφάλι μου να μου λέει όλες τις %$%#΅@^ βλακείες που θέλει να κάνω.

Και όλα αυτά που ήθελα να κάνω και που πλέον δεν έχω όρεξη να κάνω, δεν θα μπορέσω τελικά να τα κάνω ποτέ, ούτως ή άλλως, διότι κάποιοι καθυστερημένοι, σιχαμένοι, τρόμπες, απατεώνες &%^^$%# αποφάσισαν ότι πρέπει να πληρώσω τις αρπαχτές και τις κλεψιές τους με το χρόνο μου, τα λεφτά μου, την αξιοπρέπειά μου και ακόμα και τα όνειρά μου. Ναι, σιχαμένοι ηλίθιοι! Δυο-τρία όνειρα είχα κι εγώ και μου τα ρουφήξατε στις χοντροκοιλάρες σας μαζί με ό,τι υπήρχε σε κάθε κρατικό ταμείο.

Και με μετατρέψατε κι εμένα σε ένα κακομοίρικο, μίζερο ζόμπι που όλη μέρα ζει και κινείται για να καταφέρει να επιβιώσει.

                         100% loaded...

Και κάθονται όλοι οι ^&#&@* στα μπλογκ και κλαίγονται όλη μέρα για ΔΝΤ, μέτρα και μιζέρια, αντί να αρπάξουν ένα τουφέκι και να αρχίσουν να τινάζουν μυαλά στον αέρα! ΝΑΙ, ΡΕ! Θα το γράψω κι ας έρθει και η Δίωξη να με μαζέψει! Μια σφαίρα στο κεφάλι τους χρειάζεται, όχι παραπομπές, έρευνες και λοιπές αερολογίες που φωνάζουν οι γριές στις λαϊκές! "Μπα; Ο κύριος Κλέφτογλου!" ΜΠΑΜ! Στο πάτωμα τα μυαλά του Κλέφτογλου! "Αχ, ο κύριος Παρλαπίπας!" ΜΠΑΜ! Τρύπα στο στομάχι του κύριου Παρλαπίπα, να χωράει να περάσει το τζιπ του από μέσα! "Βρε, ο κύριος Παρτάλης!" ΚΡΑΚ! Ανοιγμένο στα δύο το κρανίο του Παρτάλη!

 1% loaded...

Και μετά, αφού τα έχω πει κι έχω ξεθυμάνει, ηρεμώ κι επιστρέφω στα ίδια.

Διότι πάντα έτσι ήμουν... Ο κλασικός *$#%@^ που πάντα θα είναι το "καλό παιδί" που όλοι θα του πατάνε το σβέρκο... Κι αν κάποια στιγμή φορτώσει και ξεσπάσει, θα έχει και τύψεις από πάνω επειδή ξεστόμισε τα προφανή και ζήτησε τα αυτονόητα. Επειδή "ξεπέρασε" τα όρια και έχασε την ψυχραιμία του.

Μακάρι να ήμουν τόσο αναίσθητος όσο οι άλλοι γύρω μου...

Ξέρω πόσο πολύ λατρεύετε να διαβάζετε τις σπάνιες μαγειρικές μου περιπέτειες, οπότε σήμερα σας έχω μία ολόφρεσκια!

Όλα ξεκίνησαν ένα μουντό, συννεφιασμένο απόγευμα (πριν δύο ώρες). Γύρισα στο σπίτι και άρχισα να αδειάζω το ψυγείο από ό,τι άφησε πίσω της η μητέρα μου φεύγοντας για το νησί (ναι, ξεκίνησα πάλι την εργένικη ζωή, αλλιώς σιγά μη μαγείρευα!). Εκτοξεύθηκαν, λοιπόν, δύο γεμιστές ντομάτες που είχαν αρχίσει να μοιάζουν με πισινό μπαμπουίνου, κάτι μπιφτέκια που είχε ξεχάσει η μάνα μου στο φούρνο και είχαν ήδη αναπτύξει νοημοσύνη, ένα πακέτο τυρί που άφησε ανοιχτό και απολιθώθηκε και διάφορα άλλα.

Την προσοχή μου τράβηξε μία σακούλα στη συντήρηση. Την έβγαλα έξω, τράβηξα ένα πακετάκι που είχε μέσα και ένιωσα κάτι γλοιώδες να ανακινείται. Ευθύς, σήμανε συναγερμός στον μετωπιαίο λοβό μου. Γλοιώδες + ψυγείο = απροσδιόριστο μαλάκιον. Λίγο πριν ξεριζώσω το χέρι που ακούμπησε το σιχαμένο έκτρωμα της φύσης και με χαστουκίσω με αυτό, κοίταξα καλύτερα και είδα ότι επρόκειτο για θράψαλα. Ακολούθησε μίνι σύσκεψη με τον εγκέφαλό μου: "Τα θράψαλα είναι σαν καλαμαράκια. Σου αρέσουν τα καλαμαράκια. Τα καλαμαράκια είναι φίλοι μας, μην πάθεις εγκεφαλικό!"

Τώρα, όμως, βρισκόμουν μπροστά στο δίλημμα: τα ξαναβάζω στην κατάψυξη, μετά από δύο μέρες που τα ξέχασε η μάνα μου στο ψυγείο, με κίνδυνο να μεταλλαχθούν στον Γκοτζίλα ή τα μαγειρεύω; Από το δίλημμα με έβγαλε το ίδιο το πακέτο που έγραφε προστακτικά: "ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να ξαναμπούν στην κατάψυξη αφού αποψυχθούν". Έσκυψα το κεφάλι μου ντροπιασμένος που τόλμησα να σκεφτώ τέτοιο πράμα, καθώς ένιωσα το πακέτο να με κρίνει με το αυστηρό του βλέμμα...

Πήρα τηλέφωνο τη μάνα μου στην Ικαρία να μου δώσει οδηγίες. (Κλασικός εργένης... Και στον Κρόνο να είναι η μάνα, θα την πάρεις τηλέφωνο να σου δώσει οδηγίες...) "Α, αλεύρωσέ τα και τηγάνισέ τα με τη φαρίνα που έχω στο ψυγείο." είπε με αφοπλιστική άνεση. ΟΚ, φαινόταν απλή διαδικασία. Γέμισα ένα τηγάνι με αραβοσιτέλαιο, το έβαλα να κάψει και άδειασα όλη τη φαρίνα μέσα σε ένα μπωλ.

Ο εγκέφαλός μου επενέβη και πάλι: "Σιχαίνεσαι να τα πιάσεις, πώς θα τα αλευρώσεις;" Τη λύση έδωσε ένα λαστιχένιο, ιατρικό γάντι, από αυτά που έχω αγοράσει για παρόμοιες, σιχαμένες εργασίες. Έπιανα μία-μία τις γλοιώδεις ροδέλες, τις έριχνα στο μπωλ και τις πασπάλιζα με τη φαρίνα. Το έκανα με 5-6, ώσπου συνειδητοποίησα ότι το λάδι είχε αρχίσει να καίει και αν συνέχιζα με αυτό το ρυθμό θα χρειαζόμουν στολή από αμίαντο. Έπιασα με τη χούφτα τα καλαμάρια και άρχισα να τα πετώ μέσα στο μπωλ και να τα ανακατεύω με τη φαρίνα.

Η φαεινή ιδέα μου γρήγορα με κλώτσησε στα αχαμνά, καθώς η φαρίνα άρχισε να σβωλιάζει, λες και έφτιαχνα ζύμη για κέικ. Δεν πτοήθηκα. Μετά το ριζότο-ναπάλμ και τα εγκλωβισμένα μακαρόνια, μία νέα συνταγή θα γεννιόταν από το λαμπρό μου μυαλό: τα καλαμαράκια-ντόνατς! Το λάδι άρχισε να μυρίζει, πανικόβλητος πήρα μερικά αλευρωμένα θράψαλα και τα έριξα μέσα. Διόρθωση. Τα έριξα μέσα ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ, ΓΥΜΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΣΗ ΚΑΙ ΠΑΝΩ. Ο υπέροχος θόρυβος του τσιτσιρίσματος έδεσε αρμονικά με τις κραυγές μου, δημιουργώντας το πρώτο Κονσέρτο για πνευστά και εγκαύματα.

Δεν υπήρχε χρόνος να φορέσω μπλούζα, κάτι περίεργο συνέβαινε στο τηγάνι. Η φαρίνα άρχισε να ξεκολλά από τα καλαμάρια που πλέον τσιγαρίζονταν τσίτσιδα και να ψήνεται μόνη της, δημιουργώντας σβώλους. "Κανένα πρόβλημα" σκέφτηκα, "μάλλον δεν είχε κάψει ακόμα καλά το λάδι." Με την τρυπητή κουτάλα έβγαζα τους καμμένους σβώλους και τους πετούσα αεροπλανικά στη σακούλα σκουπιδιών. Η πρώτη φουρνιά θραψάλων έμεινε κάνα δεκάλεπτο στο τηγάνι. Την έβγαλα τσίτσιδη και ετοιμάστηκα για το δεύτερο κύμα.

Έβγαλα το καμμένο αλεύρι και με το γαντοφορεμένο χέρι έβαλα την επόμενη παρτίδα στο τηγάνι, αφήνοντας να κάψει πρώτα τη μία πλευρά. Ήταν πιο επιτυχημένη, ομολογώ. Πήρε ένα χρυσαφί χρώμα... Τα έβγαλα με αναπτερωμένο ηθικό και έριξα την τρίτη παρτίδα, σίγουρος για τη νίκη. Στο σημείο αυτό, όμως, το τηγάνι δαιμονίστηκε. Το λάδι άρχισε να μετατρέπεται σε μία μαύρη, κολλώδη μάζα, που τύλιγε στοργικά τα καλαμαράκια. Τα γύρισα πανικόβλητος και η μαυρίλα τα αγκάλιασε κι από την άλλη, μέχρι που άρχισαν να μοιάζουν με κάτι που βγαίνει από το έντερο συναχωμένης αγελάδας.

Αποφασισμένος να νικήσω, γέμισα το τηγάνι με νέο λάδι και πέταξα μέσα όλα τα υπόλοιπα καλαμαράκια, που είχαν κολλήσει μεταξύ τους μέσα στη ζύμη... Φρέσκο λάδι, καμμένο λάδι, σβώλοι, φαρίνα και καλαμάρια έκαναν συμμαχία μεταξύ τους, δημιουργώντας ένα αλλόκοτο σκεύασμα που θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει σε ταινία του Κάρπεντερ.

Δέκα λεπτά αργότερα, υπήρχε παντού σκόρπιο αλεύρι, πεταμένα λάδια και ένας δίσκος με καλαμαροειδή διαφόρων χρωμάτων και εμφανίσεων. Δοκίμασα ένα από κάθε παρτίδα. Τα πρώτα (τα γυμνά) μου φάνηκαν νόστιμα. Τα δεύτερα (τα κανονικά) καλοψημένα. Τα τρίτα (τα μαυρισμένα) σιχαμένα και τα τέταρτα άψητα και αηδιαστικά. Το στομάχι μου έχει ήδη αρχίσει να νιώθει περίεργα, οπότε δεν ξέρω αν θα τα ξαναπούμε! Ελπίζω μόνο να προλάβω να τα πετάξω, πριν κυριεύσουν τον πλανήτη...

Επίλογος-τραγική ειρωνεία: με το που τέλειωσα το τραγικό μου έργο, μου έσκασε τηλεφώνημα από την Domino's Pizza, όπου η μαντάμ με ενημέρωσε περιχαρής ότι στην επόμενη παραγγελία μου θα μου κάνουν δώρο κάτι ταλιατέλες πέστο. Άει ψόφα, μωρή!!!

Η Κική κοιτάχτηκε στον καθρέφτη λάγνα. Έφερε τα χέρια στα στήθη της και τα πίεσε για να ισιώσει το DDD σουτιέν της.

Έστρεψε λίγο το σώμα της κι έριξε μία ματιά στο κατακόκκινο ταγιέρ που φορούσε. - Θεά είσαι! είπε στο είδωλό της.

Η πόρτα του δωματίου της άνοιξε και μπήκε η Ιμέλντα, η Φιλιππινέζα οικιακή βοηθός της. - Κυρία, ήρθε το λιμουζίνα! Θα αργήσετε! Η Κική πήρε την τσάντα της, φόρεσε τα γυαλιά ηλίου και κατέβηκε τη μεγάλη, μαρμάρινη σκάλα της έπαυλης. Κοντοστάθηκε και έριξε μία ματιά γύρω της. Δεν τα είχε καταφέρει και άσχημα. Έμοιαζε να είχε περάσει αιώνας από τότε που ζούσε με τους γονείς της σε εκείνο το μικρό διαμέρισμα στην κακόφημη γειτονιά. Τώρα τους είχε βολέψει κι εκείνους σε μία μεζονέτα στη Γλυφάδα. Βγήκε έξω, διέσχισε τον κήπο με τις μανόλιες και τις ακακίες και έφτασε μπροστά στη λιμουζίνα.

Ο γεροδεμένος, Νιγηριανός σωφέρ-μπόντυγκαρντ της άνοιξε την πόρτα κι εκείνη μπήκε μέσα. - Ευχαριστώ Σακίμ! του είπε, κλείνοντας το μάτι. - Για πού, κυρία; - Στο ΙΑΝΟΣ. Σήμερα είναι η παρουσίαση του έβδομου βιβλίου μου. - Άλλο ένα μπεστ-σέλλερ, να υποθέσω; ρώτησε ο Σακίμ, γυρνώντας το κλειδί στη μίζα. - Ουφ! αναστέναξε εκείνη. Ειλικρινά, με έχει κουράσει όλη αυτή η ρουτίνα! Σκέφτομαι να κάνω ένα διάλειμμα από την συγγραφή για λίγο.

Το χρυσό LG της άρχισε να χτυπά στο ρυθμό ενός τραγουδιού του Βέρτη. - Πάλι ο Βασίλης είναι... Τον έχω βαρεθεί, θα μου κλαφτεί πάλι που δεν αγόρασαν το εικοστό έκτο σενάριό του... - Θέλετε να τον βρω και να του σπάσω τα πόδια; ρώτησε ο Σακίμ. - Μην είσαι ανόητος, Σακίμ! τον επέπληξε αμέσως. Δεν είναι πρακτικό να του σπάσεις τα πόδια, θα μπορεί ακόμα να τηλεφωνεί! Πήρε μια βαθιά ανάσα και απάντησε στο κινητό της.

- Έεεελα βρε, πού χάθηκες; είπε τσιριχτά. - Εγώ πού χάθηκα; Από τότε που έγινες πασίγνωστη μας ξέχασες όλους! Έκλεισες και το μπλογκ, άρχισες να γράφεις και στο People και κάνουμε μαύρα μάτια να σε δούμε... ακούστηκε η αντρική φωνή από την άλλη μεριά. - Αχ... ξέρεις πώς είναι αυτά! Πολύ τρέξιμο! Να, τώρα πηγαίνω για την παρουσίαση του νέου μου βιβλίου: "Αυτός, αυτή και τα μαστάρια". Περιγράφει τις περιπέτειες μίας άβυζης ηθοποιού που κάνει προσθετική στήθους για να κερδίσει τον... - Ναι, ναι... διέκοψε η φωνή. Ξέρεις, γι' αυτό σε πήρα κι εγώ! Διάβασα το προηγούμενο βιβλίο σου, το "Είσαι τσόκαρο, αγάπη μου" και πιστεύω ότι θα γινόταν τέλειο σήριαλ! Μάλιστα, έχω ετοιμάσει πρόχειρα δύο πρώτα επεισόδια για να... - Α, ξέρεις... Έχω ήδη πουλήσει τα δικαιώματα του βιβλίου στα στούντιο ΑΤΑ, για να το κάνει σήριαλ ο Χάρης Ρώμας! είπε εκείνη. - Ποιος;;; ΠΟΙΟΣ;;;; ακούστηκε μία υστερική τσιρίδα από το ακουστικό. - Αχ, περνάμε από τούνελ, θα χαθεί η σύνδεση... φςςςς, φςςςς! έκανε βιαστικά η Κική και απενεργοποίησε το τηλέφωνο.

Είχε κουραστεί τόσο πολύ. Παλιά τα πράγματα ήταν απλά. Μετά έγραψε το πρώτο της βιβλίο που την καθιέρωσε ως την καλύτερη νέα συγγραφέα της δεκαετίας και άλλαξαν όλα. Το βιβλίο της μοσχοπουλήθηκε κι επανεκδόθηκε 4 φορές, έγινε ταινία, ακολούθησαν και τα υπόλοιπα βιβλία που με τη σειρά τους βγήκαν στη μικρή οθόνη και τώρα πια ήταν μία διάσημη και ζάμπλουτη περσόνα των γραμμάτων...Και την πολιορκούσαν όλοι. Θυμήθηκε πάλι τη μέρα που κατέληξε στο νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα από τα γέλια, μετά την ξαφνική πρόταση γάμου που της έκανε ο Πέτρος. - Οι άντρες είναι γουρούνια, Σακίμ! είπε απογοητευμένη και κοίταξε από το παράθυρο της λιμουζίνας. Εκτός από εσένα, πρόσθεσε λάγνα και πέρασε τη γλώσσα πάνω από τα χείλη της.

Στον ΙΑΝΟ γινόταν το αδιαχώρητο. Κάμερες, δημοσιογράφοι και το STAR είχαν μαζευτεί από νωρίς, ενώ πλήθος κόσμου είχε μαζευτεί. Η κεντρική λεωφόρος είχε κλείσει από την πολυκοσμία. Ο Σακίμ πέταξε στο πάτωμα τρία κοριτσάκια που ζητούσαν αυτόγραφο και έριξε γροθιά στην Κατερίνα Σουλιώτη, για να ανοίξει τον δρόμο. Η Κική, φορώντας τα γυαλιά ηλίου, πόζαρε στους φωτογράφους. Στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου δέσποζε το νέο της πόνημα, καθώς και τα προηγούμενα βιβλία της. Η εκδήλωση ήταν βαρετή, ως συνήθως. Ο Νικήτας Τσακίρογλου και η Καριοφυλλιά Καραμπέτη διάβασαν αποσπάσματα από το βιβλίο, ο Παντελής Θαλασσινός έπαιξε μουσική και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήρθε για τα τυπικά συγχαρητήρια. Η Κική χασμουριόταν βαριεστημένη με ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι.

Και ήρθε η ώρα των αφιερώσεων. Μία τεράστια ουρά ενός χιλιομέτρου δημιουργήθηκε, καθώς όλοι ήθελαν να τους υπογράψει το αντίτυπο η συγγραφέας. Το χέρι της είχε αρχίσει να πιάνεται. - Μάλλον θα προσλάβω τον αλμπάνη και τη γυναίκα του να γράφουν τις αφιερώσεις... μονολόγησε. Όσο να 'ναι, πιο πολλά θα τους δίνω εγώ από τις εφημερίες τους! Τι όνομα να γράψω; ρώτησε την επόμενη θαυμάστρια που στάθηκε μπροστά της. - Γράψτε: "Αφιερωμένο στην ορκισμένη Νέμεσή μου..." απάντησε η γυναίκα. Η Κική γούρλωσε τα μάτια. Αυτή η φωνή ηταν τόσο γνώριμη... Σήκωσε το βλέμμα και πήρε μία έκφραση τρόμου. - Εσύ;;; φώναξε. Η μαυροντυμένη, ξεμαλλιασμένη γυναίκα που στεκόταν απέναντί της, φορώντας ένα μπλουζάκι που έγραφε "Τσαούσα" τσίριξε... - Εγώ, σκύλα! Μου πήρες τους αναγνώστες και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσεις! Έβγαλε το χέρι της από την τσέπη και η Κική είδε μόνο μία μεταλλική λάμψη, καθώς η τρελή άδειαζε με μανία το περίστροφό της στο σώμα της. Αφήνοντας μία κραυγή, σωριάστηκε στο έδαφος, δίπλα σε μία ματωμένη ντάνα από τα βιβλία της...

Η Κική πετάχτηκε από το κρεβάτι της ουρλιάζοντας. Άπλωσε τα χέρια της και ψάχτηκε τρομαγμένη. Ήταν μόνο ένας εφιάλτης. Τελευταία φορά που έτρωγε χάμπουργκερ στη μία το βράδυ. Σηκώθηκε αλαφιασμένη και κοίταξε γύρω της. Βρισκόταν ακόμα στο μικρό διαμέρισμα των γονιών της και από το παράθυρο ακούγονταν βρισιές στα πακιστανικά. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Το μόνο πράγμα που ήταν ίδιο πάνω της ήταν το DDD σουτιέν... Ξάπλωσε στο κρεβάτι χαμογελαστή. - Μακριά από μένα αυτά! μονολόγησε κλείνοντας τα μάτια. Τα ξανάνοιξε με πονηρό βλέμμα και πρόσθεσε: - Εκτός, ίσως, από τον Σακίμ!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΜΑΓΙΣΣΑ!!

Αυτό μόνο μπορεί να χαρακτηρίσει τα απανταχού κομματόσκυλα στην Ελλάδα. Μπλε και πράσινοι κόκκοι, σαν αυτούς που έχουν τα απορρυπαντικά. Αν σου πέσουν σκορπίζονται, χώνονται παντού και μετά δεν μπορείς να τους μαζέψεις ούτε με την απορροφητική ισχύ Μαύρης Τρύπας.

Και το θέμα είναι ότι, στα απορρυπαντικά τουλάχιστον, οι μπλε και οι πράσινοι κόκκοι έχουν και μία χρησιμότητα, μία καθαριστική ιδιότητα. Τους πετάς πάνω στον λεκέ και τον αφαιρούν. Οι άλλοι, οι κομματόκοκκοι κάνουν το εντελώς αντίθετο, πανάθεμά τους. Αντί να αφαιρούν τη λίγδα, τη συντηρούν και την πολλαπλασιάζουν κιόλας! Δεν πα να γεμίσει ο κάδος άλατα, να φτύσει βίδες το πλυντήριο και να γίνει το ρούχο σαν σουρωτήρι, όπως στις διαφημίσεις του Calgon, με την κλαμένη τύπισσα και τον μεταγλωττισμένο τεχνικό; Εκεί αυτοί, αγκαλιά με τη λίγδα, να την κρατούν σταθερά στη θέση της...  Διότι αν χαθεί η λίγδα, το κομματόσκυλο θα μετατραπεί σε έναν απλό σκύλο, χωρίς βύσμα/μέσο/δόντι/άκρες/μπάρμπα στην Κορώνη. Κάτι σαν τα υπόλοιπα, κοινά ζώα, δηλαδή εμάς!

Γι' αυτό, κολλάνε σαν διάολοι! Άπαξ και κολλήσει ο κομματόκοκκος, δεν τον ξεκολλάς ούτε με τον μοχλό του Αρχιμήδη. Βεντουζώνει το στόμα του πάνω στον πισινό του εκάστοτε πολιτικού αρχηγού και όσο και να τον τραβάς δεν κουνιέται. Ακόμα και γενοκτονία να κάνει το πολιτικό τους ίνδαλμα ή να βγει στο δρόμο και να αρχίσει να πατάει μωρά και κουτάβια με το Hummer του, αυτοί θα τον ξαναψηφίσουν και θα τρέξουν να του σφίξουν και το χέρι! Διότι για τα κομματόσκυλα δεν έχει σημασία, ΤΙ κάνει ο πολιτικός αρχηγός, αλλά ΤΙ θα κάνει ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΑ! Με μία θέση σε Υπουργείο, για παράδειγμα, συγχωρούν μέχρι και φόνο τυφλής ενενηντάχρονης.

Έβλεπα κάτι ντοκιμαντέρ στον ΣΚΑΪ -από εκείνα τα σοβαρά με τα ζώα, όχι τα άλλα με τις κάργιες που καθαρίζουν και τα μούλικα που τσουρομαδάνε τους γονείς τους- και πέτυχα ένα με καρχαρίες. Και είδα ότι κάθε καρχαρίας έχει κι ένα μικρό ψάρι κολλημένο πάνω του, που τη σκαπουλάρει κάθε φορά γιατί έχει συνάψει επαγγελματική σχέση με τον καρχαρία: εκείνος το αφήνει να ζήσει και το προστατεύει κι αυτό του τρώει όλα τα παράσιτα και το νεκρό δέρμα από το σώμα.

Και έμεινα έκθαμβος, γιατί ανακάλυψα ότι εκτός από τα κομματόσκυλα, υπάρχουν και τα κομματόψαρα! Διότι κάπως έτσι είναι και οι δικοί μας: διαλέγουν τον καρχαρία τους, κολλάνε πάνω του και του χαϊδεύουν τη χοντρή κοιλίτσα με το ψηφοδέλτιό τους, όσο εκείνος τους παρέχει "διευκολύνσεις" (όπως βόλεμα της κόρης σε κάνα μουσείο και ρεύμα στο αυθαίρετο στο Νέο Βουτζά).

Αηδιασμένος έκλεισα τον ΣΚΑΪ, αλλά τον έβαλα πάλι μετά γιατί είχε το κάστρο του Τακέσι, στο οποίο δεν θα αναφερθώ καθώς δεν μπόρεσα να κάνω συσχετισμό με τα κομματόσκυλα. Το κάστρο του Τακέσι μου θυμίζει πιο πολύ τους χαμηλομισθωτούς και συνταξιούχους που τραβάνε τα πάνδεινα μπας και καταφέρουν να σταυρώσουν κάνα ευρώ παραπάνω, αλλά αυτή η αλληγορία είναι άλλη μεγάλη κουβέντα.

Για να επανέλθω στους μπλε και πράσινους κόκκους τώρα, έχω μόνο μία πρόταση να κάνω για να γλιτώσουμε από αυτούς. Μάλλον δύο προτάσεις: η μία είναι να χρησιμοποιούμε σαπούνι Μασσαλίας που δεν αφήνει και ίχνη -αλλά αυτό δεν μας βοηθά στην περίπτωσή μας- και η άλλη είναι η κρεμάλα. Όπου βρίσκουμε ένα κομματόσκυλο, το πιάνουμε και το κρεμάμε από ένα δέντρο στο κέντρο της Αθήνας -αν βρούμε κάνα που να άφησε ο Κακλαμάνης. Με αυτόν τον τρόπο και γλιτώνουμε από έναν μπλε ή πράσινο κόκκο (δεν μας απασχολεί το χρώμα του, άλλωστε κρεμασμένοι γίνονται όλοι μπλε) και, ταυτόχρονα, παραδειγματίζουμε και τα υπόλοιπα κομματόσκυλα. Και το καλό είναι ότι μπορείς να χρησιμοποιήσεις το ίδιο σκοινί ξανά και ξανά! Απλώς αφαιρείς το προηγούμενο κομματόσκυλο και προσθέτεις το επόμενο!

Στη συνέχεια, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα πτώματα για λίπασμα στον Εθνικό Κήπο, το Βοτανικό και άλλα πάρκα της Αθήνας. Με αυτό τον τρόπο, τα κομματόσκυλα θα μπορέσουν έστω και με το πτώμα τους, να προσφέρουν, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, κάτι πίσω στον τόπο αυτό!

Ακολουθεί ένα ποτ-πουρί από τα κυριότερα στιγμιότυπα που στιγμάτισαν τις φετινές μου διακοπές στην Ικαρία, όπως τα κατέγραψα με την πένα μου (μηχανικό μολύβι ήταν, αλλά anyway...)

Σάββατο 17 Ιουλίου Το καράβι έφευγε στις 21.30. Δεν κάθισα καν στο κάθισμά μου, καθώς μόλις αντίκρισα κενή πρίζα έτρεξα σαν το αρπακτικό κι έβαλα το λάπτοπ. Φέτος ήμουν πιο οργανωμένος, είχα φέρει και ταυ για όποιον άλλο έψαχνε πρίζα... Έπρεπε να το χρεώνω με την ώρα ο ηλίθιος, καθώς είχε μεγάλη ζήτηση!

Κυριακή 18 Ιουλίου Πήγα για το πρώτο μου μπάνιο και αποφάσισαν να με συνοδεύσουν και οι ανιψιές. Η μεγάλη ανακάλυψε στο τσεπάκι της μπανάνας μου ένα ξεχασμένο προφυλακτικό και άρχισε να το διαλαλεί ως γνήσια κατίνα. Αποφάσισε να το μοιραστεί με τους γονείς μου στο μεσημεριανό φαγητό. Δεν σοκαρίστηκαν ιδιαίτερα. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο όταν μοιράστηκα εγώ μαζί τους τις τηλεφωνικές φάρσες που μου έκανε με μία φίλη της στην Αθήνα -από το σταθερό της Ικαρίας. Για την υπόλοιπη μέρα την έκραζαν και το Durex ξεχάστηκε οριστικά! Owned, bitch!

Το απόγευμα πήγα στον Άγιο Κήρυκο και γύρισα με τα πόδια. Σύνολο: 10 χιλιόμετρα. Το highlight της ημέρας: όταν αποφάσισα να συνεχίσω τρέχοντας. Πέντε λεπτά και πεντακόσια μέτρα αργότερα ξερνούσα τον αριστερό μου πνεύμονα στην άκρη του δρόμου.

Δευτέρα 19 Ιουλίου Ο πατέρας μου έβαφε τις μαρκίζες στα μπαλκόνια και την ταράτσα του σπιτιού. Διόρθωση: τις έβαφε ανεβασμένος σε ύψος 7 μέτρων, πάνω σε μία σκουριασμένη σκαλωσιά, πατώντας σε σάπιες, σκωροφαγωμένες σανίδες οικοδομής, ενώ τεντωνόταν στο κενό και κρατούσε με το ένα χέρι ρολό και με το άλλο την άκρη της σκαλωσιάς. Μετά ζήτησε από τον ακροφοβικό γιο του (εμένα) να τον βοηθήσει να ακουμπήσει τις σανίδες στο μάρμαρο του μπαλκονιού για να φτάνει καλύτερα. Μέχρι να τελειώσει είχα πάθει αθόρυβα οχτώ εγκεφαλικά και ανανέωσα τη σχέση μου με την προσευχή...

Τρίτη 20 Ιουλίου Βαρεμάρα. Έκανα μία βόλτα έξω από το χωριό και παρίστανα τον κασκαντέρ σε έναν γκρεμισμένο δρόμο. Όταν μου έφυγε η μαγκιά, αποφάσισα να συνεχίσω να είμαι φλώρος...

Τετάρτη 21 Ιουλίου Μαζέψαμε τη σκαλωσιά επιτέλους και έπαψα να έχω το άγχος του πότε θα ακούσω τον πατέρα μου να σκάει σαν καρπούζι στην αυλή... Το βράδυ ήρθε η κουνιάδα για φαγητό κι η μάνα μου έπαθε τον κλασικό σεληνιασμό "κάνω-οχτώ-φαγητά-ταυτόχρονα". Την κοπάνησα για να μη γουρουνιάσω, αλλά είχα την ατυχία να πετύχω τη μιρλογειτόνισσα που αποφεύγουν όλοι, στον κήπο της. Με τράβηξε με την ακτίνα έλξης της και η βόλτα διεγράφη οριστικά. Για την υπόλοιπη ώρα απόλαυσα ξανά την αξέχαστη επιτυχία "εγώ-θα-πεθάνω-σύντομα-μόνο-εσύ-έρχεσαι-να-με-επισκεφτείς-μάντεψε-ποιος-πέθανε-από-καρκίνο"... Μετά μου σύστησε τις 10 γάτες της, οι οποίες ρούφηξαν και την τελευταία ικμάδα ζωής από μέσα μου...

Πέμπτη 22 Ιουλίου

Είχαμε έρωτες στην παραλία, καθώς το φανερά αδυνατισμένο μου κορμί έγινε πόλος έλξης. Δυστυχώς, το πρώτο πράμα που έλκυσε ήταν ένας gay πορνόγερος με κοιλάρα, γκρίζες τρίχες παντού και μια κρεατοελιά σαν μενίρ στη μούρη.  Στην αρχή προσπάθησε να μου πιάσει κουβέντα με την all-time-classic ατάκα "Ωραίο το νερό σήμερα", μετά με προσκάλεσε να κάτσω δίπλα του σε μία βάρκα για να μη με πάρουν τα απόνερα ενός πλοίου (WTF? ΤΙ είμαι για να με πάρει το κύμα, πεταλίδα;) και μετά μου έριχνε λάγνες ματιές... Έφυγα πριν αρχίσει να τρίβεται, γιατί δεν θα ξαναέτρωγα χοιρινό.

Το βράδυ πήρα τις ανιψιές και πήγαμε στο σπίτι της φίλης τους, γιατί είχαν πάει εκεί επίσκεψη οι γονείς μου (και με κλείδωσαν έξω από το σπίτι, παρέα με τη γάτα). Ο Θεός αποκάλυψε το σαδιστικό του χιούμορ, καθώς εκεί βρισκόταν επίσης ο gay πορνόγερος του πρωινού! Έλαμψε το πρόσωπό του από χαρά, ειδικά όταν με βάλανε να κάτσω δίπλα του. Πάλι καλά που μας βλέπανε όλοι, αλλιώς δεν γλίτωνα εγώ το χούφτωμα κι εκείνος την ελεύθερη πτώση από το μπαλκόνι...

Παρασκευή 23 Ιουλίου Δεν κοιμήθηκα καθόλου το βράδυ, με είχε πιάσει ένας πόνος στο ούλο, το οποίο φούσκωσε σαν το μαλλί της Δημητρίου το '80. Ξύπνησα στις έξι το πρωί (!!) και τράβηξα φωτογραφίες. Μετά έφαγα λαζάνια από την κατσαρόλα και κατάπια ένα Panadol. Το teleconference με τον κολλητό-γιατρό πρότεινε καμιά δεκαριά χάπια. Ευτυχώς είχε κάποιο από αυτά η μάνα μου και άρχισα το μαστούρωμα.

Σάββατο 24 Ιουλίου Σήμερα είχαμε μπάμιες με κοτόπουλο. Οι μπάμιες μου αρέσουν πολύ. Επίσης, οι μπάμιες με πειράζουν πολύ, για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο. Αυτό το θυμήθηκα πάλι το απόγευμα που βγήκα για τη βόλτα μου κι έφαγα ένα Nirvana από το τοπικό μίνι μάρκετ-νεκροταφείο τροφίμων. Η δύναμη της μπάμιας σε συνδυασμό με το Nirvana Εσοδείας 1990, έκοψαν απότομα τη βόλτα, η οποία μετατράπηκε σε surfing session στην τουαλέτα του σπιτιού.

Κυριακή 25 Ιουλίου Τραγική ζέστη σήμερα. Πλήρης άπνοια και ιδρώνω σαν γουρούνι που κάνει ενόργανη. Τουλάχιστον είχε ένα τέλειο φεγγάρι (πανσέληνος αύριο) και έκανα μία νυχτερινή βόλτα-ξάπλα στην παραλία για να το απολαύσω... (είμαι τόσο ρομαντικός!)

Δευτέρα 26 Ιουλίου Συννεφιά σήμερα, σε σημείο να νομίζω ότι θα βρέξει καρεκλοπόδαρα. Θα είχε πλάκα αυτό, καθώς σήμερα είναι το πανηγύρι στο χωριό και θα ήταν τρελό σπάσιμο (ναι, είμαι και καθίκι εκτός από ρομαντικός). Το πανηγύρι ήταν κλασικό: ψητό κρέας, τηγανιτές πατάτες, σαλάτα σε τάπερ και οχτακόσιες κουτσομπόλες στα γύρω τραπέζια να θάβουν με τον εκσκαφέα. Η ορχήστρα έπαιξε και τραγούδησε το κλασικό playlist ρεπερτόριο που παίζουν σε όοοοολα τα πανηγύρια, αλλά ευτυχώς αντί για κλαρίνα είχε βιολί, καθότι νησιώτες κι όχι μπουρτζόβλαχοι. Όταν ξεκίνησαν οι χοροί, έγινε το κλασικό νταβαντούρι με 350 άτομα να προσπαθούν να χορέψουν σε κενό χώρο 2Χ2 και να τραβάνε κουτουλίδια στα γκαρσόνια. Κερδίσαμε μία ηλεκτρική σκούπα στην κλήρωση, αλλά το καλύτερο δώρο ήταν ένα ζωντανό κατσίκι που κέρδισε μια σκύλα αμερικάνα. Φέρε το κατσίκι πίσω μωρή, γαλοπούλες τρώτε εσείς...

Τρίτη 27 Ιουλίου Πάλι χάλια ύπνος. Το πανηγύρι κράτησε ως τις 5 το πρωί. Το σπίτι μας είναι πενήντα μέτρα από την εκκλησία όπου γινόταν, οπότε ως τα χαράματα άκουγα κραυγές, γέλια, βιολιά και γκαρίδες, ^%^# την Κονιτοπούλου μου, ^%^#...

Το πρωί η θάλασσα ήταν άθλια! Γεμάτη τόσο σκουπίδι που έμοιαζε σαν να κολυμπούσες στη χωματερή των Λιοσίων βροχερή μέρα. Άντεξα πολύ λίγο μέσα. Όταν είδα μία σερβιέτα (!!) να επιπλέει δίπλα μου, πάτησα πάνω στα κύματα σαν τον Ιησού για να προλάβω να βγω έξω...

Το απόγευμα είχαμε το κλασικό σώου με τις ανιψιές. Η μία δεν πεινούσε (γιατί ήθελε να φάει μετά το σουβλάκι που θα αγόραζε κρυφά), ενώ η άλλη έριχνε κρυφά το φαγητό πίσω στην κατσαρόλα εκτοξεύοντας τις πατάτες σαν καταπέλτης και μετά προσπαθούσε να μας πείσει ότι ο τεράστιος λεκές από σάλτσα έγινε "επειδή ήθελε να βάλει κι άλλο φαγητό". Αν ήταν παιδιά μου θα ήταν ήδη σε ανάδοχη οικογένεια και οι δύο τους. Στο Πακιστάν.

Τετάρτη 28 Ιουλίου Οι μικρές πλακώθηκαν μέσα στη θάλασσα. Μου θύμισαν την καλτ σκηνή στη Δυναστεία, με την Αλέξις και την Κρυστλ να ξεμαλλιάζονται στο σιντριβάνι. Είχε όμως και κάτι από Jurassic Park, καθώς η μικρή κατέληξε με τρεις τεράστιες, βαθιές νυχιές στο στήθος, σαν να της είχε επιτεθεί Velociraptor! Ακολούθησαν σταυροκοπήματα, φωνές και ουρλιαχτά από τους γονείς μου, που όταν είδαν τη μικρή ξεσκισμένη, τους γύρισε το μάτι ανάποδα. Εκείνη φάνηκε να το απολαμβάνει αφού η δραματική "φεύγω-νωρίτερα-για-να-προλάβω-να-πάω-στους-παππούδες-κλαμμένη" ερμηνεία της τους έπεισε. Μέχρι που άρχισαν να τη βρίζουν κι εκείνη, επειδή της τα είχαν μαζεμένα! Μουάχαχαχα!

Πέμπτη 29 Ιουλίου Το απόγευμα έκανα πάλι τον κασκαντέρ στο χωριό, μετά τη βόλτα μου. Αποφάσισα να κόψω δρόμο μέσα από ένα μονοπατάκι που δεν είχα ξαναπάρει. Μισή ώρα αργότερα και σκαρφαλώνοντας πετρότοιχους, παρτέρια, μάντρες με φραγκοσυκιές και κήπους, βγήκα στην αυλή ενός σπιτιού σαν τον διαρρήκτη. Πρόλαβα να την κοπανήσω πάλι, πριν βγει από μέσα κανείς με το δίκαννο και κατάφερα να ξαναβγώ στο κανονικό μονοπάτι πριν νυχτώσει και με φάνε οι σκορπιοί σε κάνα μποστάνι. Φλώρος στο τετράγωνο.

Παρασκευή 30 Ιουλίου Τελευταία μέρα κι η θάλασσα με αποχαιρέτησε με μία μούντζα, καθώς ήταν πάλι βρώμικη και μύριζε σαν ψαραγορά.

Σάββατο 31 Ιουλίου Πρωί ήμουν στην Ικαρία. Απόγευμα ίδρωνα σαν γουρούνι στην Αθήνα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, βγήκα για φαγητό με τον Πέτρο και πήρα σε μία ώρα όσα έχασα σε 14 μέρες στο νησί...

Το καλό ήταν ότι ξεκουράστηκα, αποτοξινώθηκα από το ίντερνετ και απόλαυσα καθαρό αέρα και θάλασσα πριν επιστρέψω στο καυσαέριο και τους ηλίθιους. Θα έλεγα "και του χρόνου", αλλά έχω άλλη μιάμιση εβδομάδα διακοπές αργότερα! :p

Ένα ταξίδι με το καϊκάκι...

Ποτάκι δίπλα στη θάλασσα, με το νυχτερινό αεράκι να μας δροσίζει...

Παγωτό κάστανο κάτω από τον φάρο...

Το άθλιο φαγητό στην παραθαλάσσια ταβέρνα...

Χαζολόγημα στα μαγαζάκια με τα σουβενίρ...

Η πορτοκαλί γάτα που μας τριβόταν κάθε πρωί...

Χαλαρή κουβέντα με τις ώρες μέσα στη ζεστή θάλασσα...

Μουσικούλα ξάπλα σε μία ξαπλώστρα στην αμμουδιά...

Περίπατος σε ένα πανηγύρι...

Ζεστοί λουκουμάδες με σοκολάτα και παγωτό...

Το κακομαθημένο κοριτσάκι στο καράβι...

Ρεμβασμός στο μπαλκονάκι...

Η παρέα σου...

Τα μικρά πράγματα είναι αυτά που κάνουν τη ζωή καλύτερη. Αυτά που συνήθως ξεχνάμε. Έχω 433 φωτογραφίες από μικρά πράγματα που θα αναλάβουν να μου θυμίζουν ότι η ζωή μερικές φορές είναι και ξένοιαστη...